در جریان هر یک از این عملیات نظامی سیاستمداران مرتجع و مفسرین سیاسی به ما توضیح می‌دهند که دوران دوستی پایان گرفته و بایستی برای همیشه به این قائله پایان داد. و موقعی که آدم قیافه‌ی آنها را روی صفحه‌ی تلویزیون مشاهده می‌کند از خودش می‌پرسد: منظورشان پایان دادن کدام قائله است؟ چون اگر رزمندگان حماس یکی پس از دیگری کشته شوند، بازهم کسی واقعا باور نمی‌کند آرزوی فلسطینی‌ها برای دستیابی به رسمیت شناختن کشور فلسطین برباد خواهد رفت.

کردستان عراق خودمختاری کامل دارد و حکومت کردستان از نظر سیاسی تاکنون به گونه‌ای رفتار کرده است که جهان آزاد و دموکرات حکومتشان را پذیرا شده و با نظر مثبت و احترام به آن می‌نگرند. اینکه آقای «حسنین هیکل» می‌فرماید اگر کردستان اعلام استقلال کند سرنوشت صدام در انتظار بارزانی است، باید ریشه در عربیّت موضوع داشته باشد و نه جنبه بین‌المللی. او سخن از حلقوم همزبانان عربش بیرون می‌دهد و جنگ بین کرد و عرب را پیش‌بینی کرده است.

واقعیتی انکارناپذیر است که به آسانی نمی‌شود بافت بغرنج و تو بر توی فرهنگ و سامانه‌های ذهنی تصوف اسلامی را کاوید و به قضاوت نهایی در باره آن‌ها رسید. چه بسا همین دشواری و پیچیدگی، یکی از دلایل کم توجهی برخی از روشنفکران عصر مشروطه نسبت به واکاوایِ نفس‌گیر متن این آموزه‌ها، بوده است. چنین فرضیه‌ای اگر به واقعیت نزدیک باشد پس شاید مواجههٔ سهل و کم دردسری که بعضی از مدرنیست‌های ایرانی در پیش گرفتند (انکار دفعتی کلیت این تجربه‌های دینی- عرفانی) تا حدودی قابل درک شود.

«پایان تاریخ» به این سوال می‌پردازد که آن فرایند مدرنیزاسیون به کجا ختم می‌شود؟ آیا همانطور که مارکسیست‌ها گمان می‌کردند به کمونیزم ختم می‌شود، یا به لیبرال دموکراسی و یک جور اقتصاد بازار منتهی می‌شود؟ که این ادعای من بود. و هنوز هم فکر می‌کنم که اساسا درست است، به شرطی که استدلال را در آن معنا فهم کنید.

بسیاری پژوهش‌گران و تحلیل‌گران ادبی بر آن‌اند که دوران شعرسرایی فروغ فرخزاد، از نظر بخش‌شدن به دو دورۀ از هم جدا و به هم پیوسته، در میان شاعران معاصر یگانه است. نام‌هایی که فرخزاد برای مجموعه‌های شعرش بر می‌گزیند نیز این گسستگی و پیوستگی را به روشنی نشان می‌دهد. گفت‌وگوی زیر بر محور دگرشدگی‌های ذهنی و زبانی فرخزاد در دومین دوره شعر سرایی‌اش دور می‌زند.

«به خاطر می‌آورم خبرنگاران نسل ما نشستن در پشت میز را تنها هنگام بیماری تجربه می‌کردند و هر روز در بطن جامعه بودند تا حرف‌های متنوع به مخاطبان خود بدهند اما خبرنگاران نسل تازه در دنیای وب به دنبال کشف خبر هستند تا لقمه مشترک به مخاطب تعارف کنند. در چنین جامعه‌یی مطبوعاتی که خبرنگاران آن چله‌نشین رایانه‌ها شده و از تحریریه تکان نمی‌خورند، شکست روزنامه‌ها قطعی است.»

 تفکیک جنسیتی در شهرداری: رفاه حال زنان یا حذف آنان / آزاده دواچی

 تجربه های زنانه (12): رو کم‌کنی در مدرسه

 خشونت جنسی و شکاف در تعاریف

 ائتلاف زنان منطقه، راهی برای مقابله با گفتمان خشونت سپاه داعش

 آیا جغرافیای فمینیستی بدون جنسیت امکان پذیر است؟

 بیانیه گروه های زنان و فعالان جامعه مدنی: افزایش جمعیت با «مجازات» محقق نمی شود

 «بدحجابی» و یورش مجلسیان

 هزینه مداخله نظامی در بحران عراق برای زنان