واقعیت‌های تاریخی دوران مشروطه و نیز دوران ملی شدن نفت نشان می‌دهند که ضعف و عقب‌افتادگی‌های فکری و فرهنگی و بسیار عوامل درونی دیگر نقش موثر و تعیین‌کننده‌ای در شکست انقلاب مشروطه و یا سرنگونی دولت مصدق داشته‌اند و علت این شکست‌ها را صرفا نمی‌توان به‌حساب یکی از طرف‌ها گذاشت.

جمهوریخواهانی که شعار «رضا شاه! روحت شاد» را «مشروطه‌خواهانه» ارزیابی می‌کنند تا از آن نتایج سیاسی دلخواه خود را بگیرند، به ستیز با واقعیت می‌روند. آنچه از سیاهچاله ایران سر بر آورده، مشروطه‌خواهی نیست. این را اتاق‌های فکری که قلبی برای مردم ایران در سینه ندارند، بهتر فهمیده‌اند.

آیا دولت فعلی آمریکا، تمام مراحل استراتژی خود نسبت به ایران را روی کاغذ آورده است؟ آیا چنین تقسیم بندی‌ای امکان پذیر است؟ در فرآیند چنین طراحی‌ای مجهولات کدامند؟ عمق شناخت آمریکایی نسبت به ایران بر این پایه بنا نهاده شده است که: ایران بازی‌گری غیرمتقارن است.

ایران در جنگ جهانی اول بی‌طرف بود، اما به دلیل ضعف قوای دولتی،‌ این بی‌طرفی رعایت نشد و کشور از شمال و جنوب و غرب به اشغال شد. فجایع این جنگ در شمال‌غرب ایران کمتر از فجایع میدان‌های اصلی جنگ در اروپا نبود.

در متون تاریخی مطالب فراوانی در مورد جنگ جهانی اول و نقش کشورهای متنفق و محور منتشر شده ولی کمتر اشاره‌ای به کشورهايی گردیده که نه در جبهه متفقین بودند و نه در جبهه محوریون؛ ولی بیش از بسیاری از کشورهای عضو آن دوجبهه از آتش جنگ صدمه سیاسی؛ اجتماعی و اقتصادی دیدند.

دولت اصرار دارد که صندوق‌های بازنشستگی باید از بنگاه‌داری خارج شوند. خروج از بنگاه‌داری راحت نیست و تبعاتی دارد. در این میان دولت روی شرکت سرمایه‌گذاری تامین اجتماعی (شستا) حساب ویژه‌ای بازکرده است. شستا یکی از بزرگترین صندوق‌های سرمایه‌گذاری کشور است. برخی می‌گویند ورشکسته است و اداره آن را باید به اهلش سپرد. برخی هم می‌گویند بیش از حد بزرگ است و درگیر فساد پس باید کوچک و اصلاح شود.