در آثار کهن ايرانی از شش جشن ساليانه نام برده شده است که با نام «جشن های گاهنباری» شناخته می شوند. نام و هنگام برگزاری اين جشن ها در آثار گوناگون با تفاوت های فراوانی ثبت شده است که خود از نشانه های ديرينگی بسيار آن است. اين جشن ها (با مبداء آغاز تابستان) به ترتيب چنين هستند: «ميديوشِم» به معنای ميانه تابستان، «پَتیَه شَهيم» به معنای پايان تابستان، «اَياثرِم» به معنای آغاز سرما، «ميديارِم» به معنای ميانه سال، «هَمَسپَت مَدَم» به معنای برابری شب و روز يا برابری سرما و گرما، «ميديوزَرِم» به معنای ميانه فصل سبز.