نقد تعارف نیست

پاسخ محمد قوچانی به نقد احمد زیدآبادی

با سپاس از اینکه این مقاله‌ی بلند “مسیح یا یهودا؟” در فصل نامه‌ی سیاست نامه (شماره ۱۳. زمستان ۱۳۹۸) را خواندید که در این دوره حاکمیت تلگرام، خواندن متن بلند لطف است... گرچه همان طور که خدمتتان گفتم مایل بودم نقدتان را در سیاست نامه ۱۴ منتشر کنم اما ضمن نشر این نقد در کانال روزنامه‌ی سازندگی چند نکته کوتاه را به حضورتان عرض می‌کنم:

۱. نقد کلی برای مطلب کلی است اما مطلب جزئی نقد جزئی میطلبد. مقاله من ۴۰ هزار کلمه است و طبیعتا نمیتوان در یک پست تلگرامی به همه نکات آن پرداخت ؛ به خصوص که اصل مقاله هم در تلگرام قابل دسترس نیست و بهتر هم که نیست چون بیانیه سیاسی یا خبر نیست!

۲. مطلب علمی بی موضع نیست ، فرضیه دارد و نظریه و دیدگاه.اما تا حد امکان باید منصفانه باشد

برای رعایت این اصل از منابع ضعیف و حتی معارض با مرحوم حنیف در نگارش مقاله استفاده نکردم بلکه ببه منابع همسو با مرحوم حنیف مانند روایات آقایان محمدی گرگانی و میثمی و هدی صابر و بهمن بازرگانی استتناد کرده‌ام. در علوم انسانی بی‌طرفی امکان ندارد و بی‌موضعی همان بی‌خاصیتی است. اسطوره بی طرفی هم مرده است...

۳. حنیف و رجوی هم فکر واحد دارند

هم عمل واحد. ظاهرا شما فکر واحد را پذیرفته اید اما من به عمل واحد هم اشاره کرده ام ، لطف به مقاله بازگردید

۴. اسطوره زدایی با تعارف و کلی نگری ممکن نیست باید مو را از ماست کشید. اگر فرصت دارید گزاره‌های مقاله را رد فرمایید...

۵. من نقد سیاسی می‌کنم نه اخلاقی

تاریخ هم قضاوت سیاسی میکند نه فقط اخلاقی. نقد اخلاقی به کار علمای اخلاق می اید. کار من نقد سیاسی است و در نقد سیاسی و اجتماعی است که خدمت و خیانت روشن می شود...اما مشکل نقد اخلاقی انجاست که صداقت قابل رد و اثبات نیست و من البته نقل قولها از “شخصیتهای نامدار سالم و سلیم” را دیده‌ام و در مقاله‌ام هم آورده‌ام اما در هیچ روش‌شناسی علمی این اسناد و اخبار به صرف اینکه گوینده آنها آدمهای خوبی هستند قابل اتکا نیست. ما بحث اصولی می‌کنیم نه اخباری. ما استدلال می‌کنیم نه استشهاد.

خیرخواهی هم قابل ردیابی نیست و تنها رد و اثر خیرخواهی را می‌توان از نتیجه دریافت که نتیجه کار حنیف هم این سازمان است.

۶. من از حنیف و رجوی خوشم نمی‌آید و شما از رجوی. حال با همین روش می‌توان گفت رجوی هم نیت خیر داشت؟ و صادق بود؟ اما اشتباه کرد؟

اتفاقا رجوی استاد “انتقاد از خود” بود و رندانه سیاست بازی می‌کرد...

۷.با این حساب که شما نوشته‌اید “حنیف نیت خیر داشت” شاید حتی استالین هم نیاتی پاک و خدماتی بسیار داشت...

و یک نکته:

اگر بخواهیم تاریخ را بی‌طرفانه و منصفانه بنویسیم قانون در یک کشور با چنین سازمان خرابکار و مخربی جز برخورد سخت چه می‌کرد؟ که تازه دنبال عفو حنیف بودند... چرا این بی‌طرفی را برای همه رعایت نمی‌کنیم؟...

بازهم از شما تشکر می‌کنم و دعوت می‌کنم این نقد را مستند و مستدل در فضای واقعی ادامه دهیم... سیاست نامه در خدمت شماست...