تحلیلی از فاجعه حمله به دانشگاه شریف
حمیدرضا جلائی‌پور
اینک که دو روز از این فاجعه می‌گذرد شاید بتوان به تدریج متوجه شد که چرا جنایت و حمله لباس شخصی‌ها به دانشگاه شریف رخ داده است.
ابتدا و در شب انجام فاجعه حدس زده می‌شد این یورش نمی‌تواند کار اتاق فرمان از بالا باشد. زیرا این کار در این شرایط بحرانی برای حکومت کارکرد مثبتی نداشت. همچنین یک روز قبل از این فاجعه در سراسر کشور در بیش از صد دانشکده اعتراضات دانشجویی رخ داد و سیاست حکومت “مدارا” با دانشجویان معترض بود. لذا چرا باید به دانشگاه شریف یورش شود؟
با انعکاس اخبار طرفین منازعه در روز دوشنبه از دانشگاه شریف در رسانه‌ها، به نظر می‌رسد این فاجعه/درگیری یک پدیده‌ای است که به شرح زیر در خود دانشگاه و با امکانات لباس‌شخصی‌های منطقه دانشگاه شریف تولید شده و ضرر آن به همه (ایران) و در راسش به خود “جمهوری اسلامی متوهم” رسیده است.
صحنه تولید فاجعه را می‌شود اینطور به تصویر کشید:
- در دانشگاه شریف دانشجویان به حق منتقد و ناراضی بودند.(بخاطر شرایط ساختاری کشور و دانشگاه، که تن به اصلاح نمی‌دهد).
- طی زمان طولانی دانشجویان منتقد شریف از اعتراضشان پاسخ نگرفتند (از جمله در اعتراض به قتل مهسا امینی).
- در جریان اعتراضات دانشجویان در دو هفته گذشته (که ایران شاهد جنبش اعتراضی مهسا بود) عده‌ای از دانشجویان دانشگاه دستگیر و زندانی می‌شوند.
- اعتراضات دانشجویان برای آزادی دانشجویان زندانی به‌جایی نمی‌رسد.
- از روز شنبه با آغاز سال تحصیلی جدید و خصوصا در روز یکشنبه سطح انتقاد و شعارهای دانشجویان خیلی رادیکال‌تر می‌شود یعنی متوجه “اصل” جمهوری اسلامی و مسولان آن می‌شود.
- مقابله با این وضعیت در توان دانشجویان بسیجی دانشگاه نبوده لذا بخشی دانشجویان هوادار نظام از لباس‌شخصی‌های منطقه میدان آزادی برای تنظیم، تنبیه و ارعاب دانشجویان منتقد تقاضای کمک می‌کنند.
- مقامات امنیتی محل (و حتی تهران) هم پیش خود فکر می‌کردند مقداری گوشمالی از دانشجویان منتقد و معترض (آن‌هم با موتور، گاز اشک‌آور و تفنگ ساچمه‌ای، در جنگ با نخبگان نه سارقان) لازم است.
- وقتی لباس شخصی‌ها حمله را آغاز می‌کنند فاجعه دانشگاه شریف آغاز می‌شود و در کمتر از یک ساعت افکار عمومی ایران و جهان مطلع می‌شوند - و سیاه‌ترین روز دانشگاه شریف شکل می‌گیرد.
- غیر از جریحه‌دار شدن افکار عمومی ایرانیان، این یورش تیغ به نخاع شبکه عظیم و پراکنده در جهان فارغ‌التحصیلان دانشگاه شریف نیز بود (حاملانی که در سپهر فضای مجازی و هوشمند جهان حضور بیشتری دارند). کمتر دولتی در جهان یافت می‌شود که از سرمایه‌هایش چنین فاجعه بسازد.
ارزیابی کوتاه:
اگر ارزیابی فوق مقرون به واقعیت باشد. فاجعه و آبروریزی فوق در نظام سیاسی “غیرپاسخگو و لجباز” جمهوری اسلامی می‌تواند اتفاق بیفتد (با آثار زیانبار بلندمدت). متاسفانه در سازوکار حکمرانی متوهم ایران این فاجعه نه اولین آن خواهد بود نه آخرین آن. چون “مکانیزم‌های متوهمانه” همچنان کار می‌کند. همه شاهد بودیم در جنبش مردم ایران میلیون‌ها ایرانی در داخل و خارج معترض و سوگوار بودند ولی مقامات کشور معترضین میلیونی را به ساواکی‌ها، منافقین و سلطنت‌طلبان تقلیل دادند.
از وقوع فاجعه کوی دانشگاه تهران در سال ۷۸ که هشتصد اتاق دانشجویان تخریب شد تا روز سیاه حمله به دانشگاه شریف در ۱۱/۷/۱۴۰۱ حکمرانی ایران نشان داده است که استاد به زیر قالی فرستادن این فجایع به زیر فرش است تا وقوع فاجعه دیگر.
از طرف دیگر ناپاسخگویی حکومت در ایران و لجبازی بر تداوم سیاست‌هایش فقط جمهوری اسلامی را بی‌آبرو نمی‌کند بلکه تجربه فوق نشان می‌دهد که چگونه بخش‌های مختلف جامعه در برابر هم قرار می‌گیرند و ایران به تدریج فقیر و ناامن‌تر می‌شود. ناامنی که هدف راست افراطی جهانی (نتانیاهو-ترامپ-بن‌سلمان) نیز هست.
