ضربه‌های محکم میرحسین
حسین رزاق
ميرحسين موسوی قدیس نیست که نشود نقدش کرد و قطعا نقدهای بسیاری به او وارد است. اما نوشتار او یک مخاطب خاص دارد که با تمام آرمان‌ها و استراتژی‌های پوچش به چالش کشیده می‌شود. او باورهای ایدئولوژیک نظام را هدف گرفته و با شناخت دقیق مخاطب، رهبر اول را مقابلش می‌گذارد تا محکم‌تر بزند.
میرحسین معروف به نخست‌وزیر جنگ و امام است و در همان قامت و جایگاه معروفش، جنگ‌های محور مقاومتی را کاملا نفی می‌کند و فراتر از آن حمایت از دیکتاتور کودک‌کش می‌خواند. ضربه بزرگ موسوی قداست‌شکنی از واژه‌های مقدسی‌ست که این‌سالها پروپاگاندای نظام از آنها سوءاستفاده کرده.
چه بخواهیم چه نخواهیم میرحسین بزرگترین و جدیترین مخالف استبداد امروز ایران است که رفتارش کاملا نشان داده به سودای مقام و منصب نیست. از اصرارش به تجدید انتخابات حتی بدون او، تا توبه نکردنش با تمام مواهب برای بازگشتش به نظام. او فقط لحظات حساس می‌آید و هشدار می‌دهد و می‌رود.
همانطور که در انتخابات ۸۸ و پس از ۲۰ سال خانه‌نشینی به صحنه آمد و با آنکه می‌دانست شخصی که مقابلش ایستاده بهیچوجه نخواهد گذاشت تا او ریاست دولت را بدست بیاورد، اما فقط برای هشدار به جامعه تا جایی که می‌توانست در خیابان ایستاد و هشدارهایش را داد و باز خانه‌نشین شد گرچه اینبار به زور و در حصر!
او عادت کرده که راه پر سنگلاخ و پر پیچ و خطر را بیاید و وظیفه‌اش در قبال ملت و مملکت را انجام دهد حتی اگر به حصر و محدودیت و مرگ ختم شود. راهی که او سالهاست آغاز کرده، و به گفته‌ی خودش بی‌بازگشت خواهد بود و تمام سالها دست رد به سینه‌ی استبداد زده و حسرت یک آخ را به دلش گذاشته.
در هرحال موسوی در این نوشتار هم بر اساس احترام کامل به نظر مردم از زندان خانگی خطر کرده و حاکمیت را به پاسخگویی فراخوانده. پرسشگری قاطعانه‌ای که در سه دهه‌ی اخیر نظام بی‌نظیر و بسیار هوشمندانه بوده و قطعا موضوع اصلی مطروحه هم خطرات بسیار زیاد و بزرگی برای آتیه‌ی کشور خواهد داشت. گرچه تا بحال فقط تهدید و ناسزا و واکنشهای بسیار تندی از طرف سرسپردگان حکومت به سمت او روانه شده و چنان به وجوه دیگر نوشتار او پرداخته شده که گویی کاملا سازماندهی شده قرار است نکته‌ی اصلی این بیانیه و پرسش موسوی درباره‌ی برپایی سلطنت اسلامی به حاشیه برود تا در سکوت مطلق این پروژه به سامان برسد.
می‌دانم برای این حرف دوباره فحش و اتهام خواهم خورد اما ارزش حقیقت بالاتر از این چیزهاست. با تمام ایستادگی میرحسین بر عهدش و هشدارهای بجایی که در سختی داده، آرزو دارم ناگفته‌های دهه شصت و جنایتهای آن سالها را هم برای تاریخ بگوید. از خدای سال ۶۰ تا اعدامهای ۶۷ که جنایت خوانده بود.
