اعتراض دانشجویان علامه به حکم زندان هستی امیری

صبح روز سه‌شنبه دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی در اعتراض به سرکوب دانشگاه و حکم یک سال حبس تعزیری هستی امیری، دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق اقتصادی این دانشگاه، دست به اعتراض زدند.

دانشجویان در این تجمع که در محوطه دانشگاه علامه برگزار شد، عکس‌هایی از هستی امیری و همچنین پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آن‌ها نوشته شده بود «جای دانشجو زندان نیست»، «یکی را بزنید، همه را زده‌اید»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» و به حکم صادره برای این فعال دانشجویی اعتراض کردند.

متن خوانده‌شده توسط دانشجویان در گردهمایی اعتراض:

امروز در شرایطی به سر می‌بریم که اخبار زندانی شدن فرزندان این مرز و بوم دیگر کسی را شوکه نمی‌کند. حال زندان برای آنان که می‌خواهند در برابر وضع موجود مقاومت نشان دهند؛ خود تبدیل به بخشی از مقاومت شده‌است.

هستی امیری، دانشجوی دانشگاه علامه طباطبایی، به جرم فعالیت دانشجویی قانونی، در میان سکوت و انفعال دانشگاهیان علامه محکوم به تحمل یک‌ سال حبس تعزیری شده‌است.

او که همواره نماد مقاومت آزادی‌خواهانه در دانشگاه است و از لزوم برچیده شدن مجازات اعدام و دفاع از حقوق بشر سخن می‌گوید، اکنون در انتظار توقف یک‌ ساله‌ی زندگی خود است. گرفتار شدن هم‌کلاسی‌هایمان در راهروهای دادگاه و پشت میله‌های زندان‌ اتفاق جدیدی نیست. مدت طولانی‌ای است که هرگونه واکنش مسالمت‌آمیزی نسبت به سیاست‌ها و وقایع گوناگون، با چیزی جز بگیر و ببند و تهدید روبه‌رو نبوده‌است.

صدور این احکام سرکوب‌گرایانه در شرایطی که همگان شاهد برخورد خشونت‌آمیز حاکمیت با اعتراضات معیشتی مردم در مناطق مختلف کشور هستیم، گواه این مدعاست که سرکوب‌گران حتی از دانشگاهِ بی‌رمقِ این روزها نیز واهمه دارند‌.

ما با وجود سرکوب شدید، راه حل بسیاری از مشکلات موجود را فعالیت و حمایت از تشکل‌های مستقل و پیوند آنان با یکدیگر می‌دانیم. ما دانشجویان، ضمن حمایت از همه‌ی گروه‌های مستقلی که خواهان تعیین سرنوشت خود هستند، در برابر عادی‌سازی سرکوب‌های سیستماتیک ایستادگی می‌کنیم و در جهت افشای سازوکارهای ناعادلانه و ناصواب خواهیم کوشید.
امروز بار دیگر نشان دادیم صحن دانشگاه کماکان عرصه‌ی مقاومت مدنی و سیاست‌ورزی خشونت‌پرهیز است و دانشجویان به‌عنوان بخشی از مردم، دوشادوش معلمان، کارگران، بازنشستگان، کشاورزان و همه آنان که قامتشان خم شده‌است ایستاده و همواره اعتراضات خود را در مقابل سیاست‌های اقتصادی افسارگسیخته و تبعیض‌های فرهنگی و اجتماعی به رساترین شکل ممکن‌ فریاد زدند و در همه‌حال پاسخی جز سرکوب دریافت نکردند.

حال به تمام کسانی که خیال می‌کردند دو سال فترت از دانشگاه، دانشجویان را از میدان مقاومت مدنی دور خواهدکرد، اعلام می‌کنیم بار دیگر به دانشگاه برگشتیم و دانشگاه همچنان زنده‌است و با صدای بلند فریاد می‌زنیم: «تصمیم ما بر این است کز زندگانی بد بیشتر از مرگ بترسیم.»