كینه‌توزی خامنه‌ای دلیل تداوم حصر محصورین

بیانیه ابوالفضل قدیانی به مناسبت دوازدهمین سالگرد حصر: كینه‌توزی خامنه‌ای دلیل تداوم حصر محصورین است

جنبش سبز مشروعیت نظام را ابطال كرد

هوالحکیم
بیست و پنجم بهمن یازدهمین سالگرد حصر غیر قانونی،ظالمانه و ضد حقوق بشری رهبران جنبش سبز اقایان میر حسین موسوی،مهدی کروبی و خانم زهرا رهنورداست.مستبد امروز ایران علی خامنه‌ای رییس نظام استبداد دینی بر پایه ولایت مطلقه فقیه چرا همچنان پس از یازده سال این کینه ورزی و انتقامجویی را ادامه می‌دهد و حاضر نیست حصر را خاتمه دهد روشن است که هیچ دلیل منطقی و حقوقی و قانونی برای حصر نداشته و ندارد پایه اعتراض مخالفت مخالفان همین است که تو با کدام دلیل منطقی و حقوقی و قانونی به خود اجازه می‌دهی این عزیزان را همچنان در حصر نگه داری.اما برای تداوم این حصر ظالمانه و ضد انسانی علل گوناگونی می‌توان بر شمرد که به نظر من مهمترین آنها بدین قرار است :

۱- برای اولین بار جنبش سبز خیابان‌ها و میادین و شهر‌ها را از دست حاکمیت خارج کرد و در اقلیت بودن نظام استبداد دینی و حاکمان را به وضوح بیش از هر زمان دیگری به افکار عمومی داخل و خارج نشان داد و لرزان بودن پایه‌های حاکمیت را عیان ساخت. بنابراین تمامی ادعاها و شعارها را مبنی بر مردمی بودن نظام و پایگاه وسیع توده‌ای داشتن را ابطال کرد. همگان دانستند که نظام ولایی به زور سر نیزه بر مردم حکومت می‌کند به همین دلیل مستبد امروز ایران علی خامنه‌ای گفت: «آبروی نظام را بردند»

۲ - از جمله آثار تسخیر خیابان توسط مردم این بود که زوال مشروعیت نظام جمهوری اسلامی و حکومت علی خامنه‌ای خود کامهٔ ایران بر آفتاب افکنده شد. تا آن زمان نظام این طور وانمود و القاء می‌کرد که شرکت کنندگان در انتخابات الزاما طرفدار نظام جمهوری اسلامی‌اند و رأیشان به نظام است اما آن راه پیمایی‌های عظیم ( البته مسالمت امیز و خشونت پرهیز و مدنی) با آن اعتراضات شدید به نظام و ولی فقیهش کاملا اشکار کرد که اکثریت قاطع شرکت کنندگان در انتخابات مخالف نظام استبداد دینی‌اند. اکثریت شرکت کننده به این امید که شاید گشایشی در زندگی مشقت بارشان ایجاد شود و بخشی از مشکلات بی شمارشان حل شود در انتخابات شرکت می‌کردند که البته به تجربه در یافتند که امید بستن به انتخابات سرابی بیش نیست.

۳ - چرا نظام استبداد دینی نمی‌خواهد یا بهتر بگویم نمی‌تواند بی‌سر و صدا مسئلهٔ حصر را حل کند؟ به نظرم پاسخ روشن است اولا ترس و ثانیا ترس و ثالثا ترس از متصل شدن محصورین به پایگاه خود در جامعه و هم سخن شدنشان با مردم و رابعا کینه توزی شخصی، شخص مستبد خودبین تجربهٔ سقوط استبداد سلطنتی خودکامهٔ امروز ایران را به فکر انداخته است که هر چند پایگاه اجتماعی او کوچکتر می‌شود باید حلقهٔ محاصرهٔ امنیتی تنگتر شود. نباید این به قاطبه مردم و اقلیت اندکی که همچنان هوادار این نظامند این پیام مخابره شود که نظام از موضوعی عقب نشینی کرد مبادا که اکثریت به ثمر نشستن مقاومت امیدوار شوند و اقلیت هوادار و علی الخصوص حزب پادگانی در دل مردد شوند. مستبد امروز ایران به خوبی می‌داند چقدر پایگاه اجتماعی او نحیف شده و اگر در دل حزب شبه بعثی که بر ساخته است تردید بیفتد ممکن است اندک نسیمی تخت استبدادش به دست قاطبه مردم ناراضی به باد رود. این تحلیل بنیادین حاکم استبداد دینی علی خامنه‌ای در باقی امور نیز نمود دارد. کیست که نداند بر جام در خفا گام به گام با اجازه و دستور او پیش رفت اما او در علن کوشید که دامن خود را از «ننگ» عقب نشینی در چشم اقلیت طرفدار خود پاک کند. و وانمود کند که این همه تنها از سر تسلیم طلبی دولت روحانی است هر چند نتیجه چنین سالوسی در بلند مدت از دست رفتن تتمهٔ پایگاه اجتماعی مستبد است کما اینکه نحیف شدن پایگاه اجتماعی او تا اینجا به طور بخشی، نتیجهٔ این سیاست ریاکارانه بوده است اما او فعلا بر ان است که برای خود زمان بخرد.

نکته آخر، محصورین سر افراز و عموم زندانیان سیاسی عزیز که عمر خویش را در سر تلاش برای فردای بهتر مردمان این سرزمین گذاشته‌اند با تمام اختلاف سلایق و نگرش‌ها راهی را می‌گشایند که رفتن آن محتوم است، راهی به سوی جامعه‌ای آزاد و متکثر و نتیجتا دولت جمهوری دمکراتیک سکولار ایران. اگر چه کسانی به سن و سال من چنین روزهای تحول آفرینی را نبینند. اما محقق شدن چنین جامعه‌ای به خصوص با تحولات شگرفی که در جامعه ایران رخ داده چندان دور نیست.

والعاقبه للمتقین