حمایت کنفدراسیون جهانی اینداستریال از کارگران ایران

کارگران پروژه‌های نفت و گاز و کارخانه‌های پتروشیمی در پارس جنوبی، در تهران، و در سراسر ایران، در اقدامی هماهنگ به نام «کمپین اعتصاب۱۴۰۰»که به سال جاری در تقویم ایرانی اشاره دارد، دست به اعتصاب زده‌اند. از آنجا که دولت ایران سندیکاهای مستقل را به رسمیت نمی‌شناسد و این سندیکاها به طور سیستماتیک محدود می‌شوند، این اقدام جمعی به اعتصاب توسط کمیته‌های اعتصاب کارگران هماهنگ می‌شود.

خواست‌های فوری اعتصاب‌کنندگان عبارت است از: مزد بهتر، تأمین اجتماعی مناسب، و شرایط بهتر زندگی. کمیته‌های اعتصاب فهرست روشنی از خواست‌های مزدی برای هر ردهٔ شغلی منتشر کرده‌اند و گفته‌اند که در صورتی که کارفرمایان خواست‌های کارگران را بپذیرند و اجرا کنند،کار از سر گرفته خواهد شد.اعتصاب جاری مشابه با، و در ادامهٔ،موج یک‌ماههٔ اعتصاب بیش از ده‌هزار کارگر است که در اوت [تابستان] سال گذشته در میدان‌های نفت و گاز پارس جنوبی صورت گرفت. اعتصاب سال گذشته (۲۰۲۰) کارفرمایان را مجبور به بهبود مزدها و شرایط زندگی کرد.

سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران (UMMI) وابسته به کنفدراسیون جهانی اینداستریال (IndustriALL) گزارش می‌دهد که موج کنونی اعتصاب زمانی آغاز شد که کارگران در ۱۹ ژوئن [۲۹ خرداد ۱۴۰۰] در تعدادی از سایت‌های جنوب ایران وسایل و ابزارهای کار را زمین گذاشتند و محل کار را ترک کردند و به خانه‌هایشان رفتند.این کارگران در استخدام شرکت‌های پیمانکاری دلالی هستند که برای پروژه‌های توسعهٔ میدان‌های نفت و گاز نیروی کار تأمین می‌کنند. این پیمانکاران دلال به صورت سپر ضربه‌گیر بین کارگران و شرکت‌های نفت و گاز عمل می‌کنند، و سعی می‌کنند با استخدام کارگران در چارچوب قراردادهای کوتاه‌مدّت و چرخشی، خواست‌های کارگران را مهار و کنترل کنند. چرخهٔ نوبت‌کاری به صورت ۲۰ روز کار پی‌درپی و ۱۰ روز تعطیلی است. در طول دورهٔ کاری ۲۰روزه، کارگران در محل کار، در خوابگاه‌های جمعی سکونت دارند و می‌خوابند. بیشتر اعتصابی‌ها از تکنیسین‌ها و کارگران و افزارمندان حرفه‌یی مانند داربست‌کار، لوله‌کش، جوشکار، و برقکار هستند.

شرایط در خوابگاه‌ها بسیار بد و غیربهداشتی است، و غذای کانتین‌ها نامرغوب و مزدها پایین است. کارگران از آنجا که از طریق واسطه‌ها [دلال‌های نیروی انسانی] استخدام می‌شوند، نمی‌توانند مستقیماً با شرکت‌های نفت و گاز در مورد شرایط بهتر کار و زندگی مذاکره کنند. میزان و نحوهٔ پرداخت مزد و شرایط کار توسط پیمانکاران تعیین می‌شود.
همچنین، پیمانکاران مرتب با طبقه‌بندی کردن نادرست کارگران، حق بیمهٔ تامین اجتماعی را کمتر از حدّ لازم [به عنوان کارگر ساده و نامتناسب با شغل واقعی آنها] می‌پردازند در نتیجه بر میزان حقوق بازنشستگی، بیکاری، و بیمهٔ بیماری آنها تأثیرمی‌گذارد.

اعتصاب اکنون در سراسر کشور گسترش یافته است. در حال حاضر هزاران کارگر در ۲۲ پالایشگاه و پروژه در مراکز نفت و گاز، از جمله در جهان پارس، پتروشیمی‌های گچساران، پالایشگاه تهران، و پالایشگاه آبادان دست به اعتصاب زده‌اند و جریان کار در تعدادی از پروژه‌ها را به تعطیل کشانده‌اند.

از آنجا که عدهٔ کارگرانی که چرخهٔ نوبت‌کاری۲۰روزه‌شان تمام می‌شود وحقوقشان را می‌گیرند، هر روز بیشتر می‌شود، انتظار می‌رود که این اعتصاب گسترش یابد. کارکنان استخدام مستقیم [رسمی] شرکت ملی نفت ایران نیز قرار است در روز ۳۰ ژوئن [۹ تیر] به این اعتصاب بپیوندندو راه‌پیمایی‌های اعتراضی سراسری برگزار کنند.

سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران در بیانیه‌ای که در وب‌سایت خود منتشر کرده است، خطاب به کارگران شاغل در این بخش گفته است:«پیچها به دست ما بسته می‌شوند و لوله‌ها با زحمت ما جوش می‌خورند. تا ما مونتاژ نکنیم، جوش ندهیم، داربست نبندیم، هیچکسی قادر نیست کار ما را انجام دهد. به قدرت خود ایمان داشته باشیم و در خانه بمانیم تا ببینم آیا داربستی بسته خواهد شد؟!»

تحریم‌های آمریکا بیشتر صادرات نفت و گاز ایران را متوقف کرده است. ارزش پول ملی کاهش یافته و تورّم در بهای مواد غذایی بسیار بالاست. پیش از آغاز اعتصاب کنونی، کارگران در جلوی مجلس در تهران و همچنین در اهواز، مرکز استان خوزستان که تولیدکنندهٔ نفت است، دست به تظاهرات زدند و خواستار رسیدگی بیژن زنگنه وزیر نفت به خواست‌های خود شدند.

کمال اوزکان، معاون دبیرکل اینداستریال دربارهٔ اعتصاب جاری گفت: «بار دیگر برادران ایرانی ما شجاعت و عزم شگرفی از خود در برابر ظلم و ستم نشان داده‌اند. آنها برای دفاع از خود، برای بهبود شرایط کار و زندگی خود، دست به اقدام جمعی زده‌اند و خواستار آن هستند که میهنشان در خدمت تأمین نیازهای اکثریت باشد. ما به آنها درود می‌فرستیم و باپیکار و خواست‌های عادلانهٔ آنها ابزار همبستگی می‌کنیم.»