چه باید کرد؟ / فراخوان جبهه ملی ایران

سرمقاله نشریه پیام جبهه ملی ایران شماره ۲۰۹ به تاریخ ۱۲ خرداد ۱۴۰۰ خورشیدی

هموطنان عزیز، ملت شرافتمند ایران!‏

چهل و سه سال قبل ما ملت ایران، از هر قشر و طبقه‌ای و از هر صنف و دسته‌ای و از هر گروه ‏و طرز تفکری، با فداکاری و از خودگذشتگی بسیار برای کسب آزادی و استقلال و عبور از استبداد ‏و وابستگی به صحنه آمدیم و توانستیم انقلاب بهمن ۵۷ را به پیروزی برسانیم. در آن هنگام همه ‏امید داشتیم که با برقراری نظامی مردم‌سالار و یک جمهوری متکی به آرای مردم، بتوانیم بر ‏سرنوشت خود حاکم شده و با امکانات مادی و معنوی و ظرفیت‌هایی که در اختیار داریم وطن خود ‏را به جامعه‌ای آزاد و آباد و توسعه یافته و پیشرفته مبدل نماییم.

همه ما «استقلال» و «آزادی» و ‏‏«عدالت اجتماعی» را آرزو می‌کردیم و فریاد می‌زدیم. زیرا که توسعه و پیشرفت و اعتلای ‏جوامع بشری در گرو تحقق همین سه کلمه است. اما با هزاران دریغ و افسوس پس از پیروزی ‏انقلاب، رویداد‌هایی مانند اشغال سفارت آمریکا و جنگ عراق با ایران، برنامه ریزی و تدارک ‏دیده شد که تحت تاثیر آن حوادث، عده‌ای قلیل با انحصار طلبی و اقتدارگرایی و با طرز تفکری ‏دور از انتظارات و آرمان‌هایی که ملت ایران از انجام انقلاب در سر داشت، توانستند قدرت را ‏قبضه کنند و همه عقاید و نظرات مردمی یعنی آزادی و استقلال و عدالت را به بوته فراموشی ‏بسپارند، و در نتیجه خود محوری و انحراف آنان از خواسته‌ها و اهداف مورد انتظار ملت ایران و ‏در اثر برپایی ساختار قدرتی نوظهور و بی‌سابقه و دور از موازین دموکراسی، و بدون توضیح و ‏توجیه قبلی آن برای ملت ایران و با برگزاری یک همه‌پرسی مبهم، کشورمان را در شرایط نا ‏هنجار و مخاطره‌آمیز کنونی قرار داده‌اند.

امروز به جای داشتن استقلال و سیاست مستقل ایرانی و ‏عدم وابستگی به بلوک‌های قدرت، زیر نفوذ سیاست‌های بیگانه قرار گرفته‌ایم به ویژه زیر نفوذ ‏دولت روسیه که فقط از کشور ما به عنوان «وجه المصالحه» در مناقشات منطقه‌ای و جهانی در ‏مقابل رقبا استفاده می‌کند و در آخرین هنرنمایی‌اش، حقوق مسلم و قطعی ایران را در دریای ‏مازندران پایمال می‌نماید. که گوشه‌هایی از رفتارهایش را در سخنان وزیر خارجه جمهوری اسلامی ‏همگان شنیدند.

و از طرف دیگر به قرارداد ۲۵ ساله با چین که بلا تردید بدتر و زیان‌بارتر از ‏قرارداد مظفرالدین شاه قاجار با دارسی است، رسیده‌ایم، در حالی که با بقیه دنیا و تقریبا همه‌ی ‏جهانیان در حال مخاصمه و منازعه هستیم. به جای تحصیل آزادی، گرفتار اختناق و استبدادی ‏مهیب‌تر از رژیم دیکتاتوری سابق گردیده‌ایم. عدالت اجتماعی ما به جایی رسیده که گروه‌های ‏زیادی از تازه به دوران رسیدگان، با رانت‌خواری و تجاوز به اموال عمومی و فسادهای گوناگون، ‏صاحب ثروت‌های نجومی و افسانه‌ای و باور نکردنی شده‌اند، در صورتی که اکثریت بزرگی از ‏هموطنان ما از ابتدایی‌ترین امکانات و ضروری‌ترین ملزومات یک زندگی عادی مانند داشتن ‏کار، مسکن، درمان و واکسیناسیون در مقابل ویروسی که دنیا را گرفتار کرده است و آموزش قابل ‏قبول و حتی از لباس و غذای مناسب محرومند و ندانم‌کاری‌ها و سوء مدیریت‌ها حتی شرایط ‏اقلیمی و آب و هوایی کشور را نیز به هم ریخته است. گرانی سرسام آور و تورم افسارگسیخته، فقر ‏و بیکاری، اعتیاد و مفاسد اجتماعی گوناگون، جان مردم ایران را به لب رسانده است.

علاوه بر ‏پایمال شدن حقوق و آزادی‌های ملت ایران، سوء سیاست‌ها و اشتباهات فاحش در سیاست خارجی، ‏وطنمان را در معرض تهدیدات جدی و در آستانه فروپاشی و بحران موجودیت قرار داده است. و در ‏چنین شرایطی هیات حاکمه جمهوری اسلامی مشغول اجرای برنامه انتخابات فرمایشی و کاملا ‏مهندسی شده ریاست جمهوری می‌باشد و هیچ اعتنایی به خواست مردم و اراده ملی ندارد. و از ‏سوی دیگر قدرت‌های خارجی سلطه‌گر برای تامین منافع غیر انسانی خود مشغول برنامه‌ریزی و ‏آلترناتیوسازی و پرورش نیروهای دست‌نشانده‌ی خود برای تحمیل آنان به میهن ما هستند.

هموطنان عزیز، ملت شرافتمند ایران !‏
در این شرایط به شدت اسفبار و بحرانی چه میتوان کرد و چه باید انجام داد؟ ما بر این باوریم که ‏برای حفظ کیان ملی و عبور از ناملایمات و بحران‌های فزاینده و جلوگیری از ایجاد خشونت‌های ‏شدیدتر و اغتشاشات اجتماعی ویرانگرتر، باید به تقویت جامعه مدنی و حمایت از تشکل‌ها و ‏احزاب ملی و ایجاد سازمان‌ها ی سیاسی و تشکل‌های صنفی و محلی در جای جای میهن همت ‏گماشت. زیرا که احزاب و سازمان‌های سیاسی نشات گرفته از بطن و متن مردم و همچنین جوامع ‏مدنی ستون‌ها وپایه‌های دموکراسی و حاکمیت ملی در کشورند.

همه باورمندان به ضرورت حفظ ‏ایران و اعتلا و ارتقاء این سرزمین کهنسال آبا اجدادی باید دست به دست هم داده و برای ایجاد ‏نیرویی کارساز و اثرگذار، متشکل و متحد شوند. و بنا براین، هرگونه خودمحوری و نفاق‌پراکنی ‏و هر گونه انشعاب و انشقاقی در این شرایط، فاصله گرفتن از این هدف و مقصود مهم بوده و تنها ‏مورد نظر و خواست حکومت جمهوری اسلامی می‌باشد و باید با تامل و تردید بسیار به آن ‏نگریست.

کسانیکه به جای ایجاد تشکل و تقویت سازمان‌های سیاسی و تشکل‌های مدنی به دادن ‏بیانیه با امضاء‌های افراد نا همگون اقدام می‌کنند، به ایجاد تشکل که مهمترین عامل اثرگذاری در ‏جامعه است لطمه می‌زنند و راه خطا می‌پیمایند و به مردم آدرس غلط می‌دهند. فراخوان‌های ‏نسنجیده و حساب نشده و بی‌منطق، توسط کسانیکه مورد وثوق مردم نیستند، با عدم پاسخ مردم ‏مواجه می‌شود و نتیجه‌ای جز ضربه زدن به جنبش ملی به بار نمی‌آورد.

باید هوشیار بود و ‏دانست که این گونه تحرکات، هدفی غیر از نا امید ساختن مردم و صدمه زدن و کم‌رنگ کردن ‏فراخوان‌های موثر را دنبال نمی‌کند. معتقدان به استقلال و آزادی و عدالت و حفظ تمامیت ارضی ‏باید در همه جا، در فامیل و خانواده، در اداره، در مدرسه، در دانشگاه، در کارخانه، در بازار، در ‏هر شهر و شهرک و محله‌ای یکدیگر را یافته و با ایجاد تشکل‌های مردمی با هم در ارتباط قرار ‏گیرند و رویدادهای سیاسی کشور را زیر نظر قرار دهند.

بر اساس این باور و این نگرش، جبهه ‏ملی ایران اکنون پیشنهاد ایجاد هسته‌های تشکیلاتی این سازمان را در سراسر کشور و حتی در بین ‏ایرانیان خارج از کشور با هموطنان عزیز در میان می‌گذارد. جبهه ملی ایران که هفتاد سال قبل ‏توسط رهبر بزرگ و تاریخ‌ساز ملت ایران، دکتر محمد مصدق به صورت رسمی و قانونی تاسیس ‏شده و تداوم یافته است، با پایبندی به اصول اعتقادی خود که شامل حفظ تمامیت ارضی، برقراری ‏آزادی و حاکمیت ملی بر مبنای رای آزاد مردم ایران در نظام جمهوری، استقلال و عدالت اجتماعی ‏و جدایی دین از حکومت و حفاظت از محیط زیست کشور است و مبارزات سیاسی خشونت پرهیز ‏و مسالمت‌آمیز را راه درست تغییر در وضعیت کشور و عبور از بحران‌ها می‌شناسد، همگان را ‏به این تشکل دعوت می‌نماید.

نیروهای علاقمند به جبهه ملی ایران باید در همه جا با متمرکز شدن ‏در هسته‌های تشکیلاتی، در دیدارهای منظم و در زمان‌های معین با هم در ارتباط قرار گرفته و ‏آنگاه به پیکر تشکیلات اصلی جبهه ملی ایران مرتبط شوند. جبهه ملی ایران هم چنین از تمام ‏احزاب و اصناف و جمعیت‌ها و سازمان‌های سیاسی ملی و وطن خواه دعوت می‌نماید که در این ‏شرایط حساس و تاریخی کشور به صفوف جبهه ملی ایران بپیوندند.

ما باید خواسته‌های تاریخی ‏ملت ایران را که از بیش از یک قرن پیش و با انقلاب مشروطیت آغاز گشته و هیچگاه به سرانجام ‏با دوامی نرسیده، جامه ی عمل بپوشانیم و در سایه استقرار حاکمیت ملی و بدست آوردن آزادی و ‏استقلال و عدالت اجتماعی به توسعه و پیشرفت و اعتلای وطن عزیزمان، ایران دست یابیم. ‏