به‌جای سوگنامه / درگرامی‌داشت یاد اسماعیل خویی

روز ۴ خرداد ١۴٠٠ قلب اسماعیل خویی شاعر و نویسندۀ آزادی‌خواه ایران از تپش باز ایستاد. کسی که با شعر روشنگرانه‌اش و روشنگری ادیبانه‌اش راهی حقیقت‌جو و حقیقت‌گو را برای ما گشود. راهی که “روزمرگی‌های” مسموم سیاسی و “نام و ننگ” معمول فرهنگی، شاعر چپ‌گرای ما را از پیمودن آن باز نداشت: آنگاه که چنان نویسنده‌ای جسور از سلمان رشدی دفاع کرد، آنگاه که اعتقادات گذشتۀ “ما خام‌سوختگان” را در “ما مرگ را سرودی کردیم” بی‌هیچ مماشاتی رد کرد، آنگاه که نگاه گذشتۀ ما به شاه را در یک دوبیتی به نقد کشید و گفت “شیخ آمد و ما ز شاه شرمنده شدیم!”، آنگاه که بی‌درنگ با اعتبار خود از “کارزار نه به جمهوری اسلامی” پشتیبانی کرد و آن گاه که به پاسداران حرفه‌ای دین و حکومتشان گفت:

ای مردم ما را به جز اندیشه و دانش / بیرون شدی از مهلکۀ دام شما نه! ...

تسلی خاطر فقدان تاسف‌بارش برای خانواده، دوستان، دوستدارانش و ما پیمودن و ادامۀ راه اوست.

او خود گفت:
گرچه ما می‌گذریم
راه می‌ماند
چه غم!

انجمن اتحاد برای آغازی نو
شبکۀ همبستگی ایرانیان برون مرزی