عبدالوهاب شهیدی، خواننده پیشکسوت ایرانی درگذشت

عبدالوهاب شهیدی خواننده قدیمی موسیقی ایرانی، آهنگ‌ساز و نوازنده عود که عصر روز گذشته به دلیل ناراحتی قلبی در بیمارستان بستری شده بود، صبح روز دوشنبه ۲۹ اردیبهشت در ۹۹سالگی درگذشت.

شهیدی از سال ۱۳۳۹ تا ۵۷، با اجرای بیش از ۲۳۰ برنامه گل‌های رادیو ایران، رتبه سوم بیش‌ترین برنامه موسیقی در گل‌ها را دارد.

عبدالوهاب شهیدی از اوایل دهه ۱۳۲۰ فعالیت هنری خود را با فراگیری آواز، سنتور و عود نزد اسماعیل مهرتاش آغاز کرد. او در سال ۱۳۳۹ در برنامه گل‌ها شروع به فعالیت و همکاری با رادیو کرد و تا سال ۱۳۵۷ در بسیاری از این برنامه‌ها شرکت کرد. وی هم‌چنین چندین بار در برنامه‌های جشن هنر شیراز شرکت کرد و در این برنامه‌ها با هنرمندان سرشناسی چون جلیل شهناز، فرامرز پایور، اصغر بهاری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعی، حسن ناهید و محمد اسماعیلی همکاری کرد.

شهیدی با اجرای بیش از ۲۳۰ برنامه، از فعال‌ترین هنرمندان برنامه گل‌ها بوده و رتبه سوم بیش‌ترین برنامه موسیقی در گل‌ها را دارد. عبدالوهاب شهیدی در اجرای آوازهای محلی نیز پیش‌رو بوده‌است. تصنیف معروف زندگی با مطلع آن نگاه گرم تو از این هنرمند است.

اجرای آوازهای محلی، در میان آثار وی نقش برجسته‌ای دارند. از آوازهای محلی او می‌توان به تصنیف «زندگی» (معروف به اون نگاه گرم تو) اشاره کرد که مربوط به آهنگی محلی بر روی شعری از «هما میر افشار» در دستگاه «ماهور» می‌باشد و با تنظیم فرامرز پایور اجرا شده‌است، و هم‌چنین تصنیف‌های دیگری مثل «یار بی‌وفا»، «آی سوزه» و… هم‌چنین وی قطعات قدیمی معروفی مانند آثار عارف قزوینی را نیز اجرا کرده که از میان آن‌ها می‌توان به تصنیف‌های «گریه را به مستی بهانه کردم» (در آلبوم قدیمی حرف) و «گریه کن که گر سیل خون گریی» اشاره کرد.

محمدرضا شجریان، استاد آواز ایرانی، در جشن یازدهم خانه موسیقی درباره شهیدی گفته‌بود: «او بزرگ‌مرد هنر آواز ایران است و سالیان درازی است که دستش را بوسیده‌ام و در حضور او کُرنش کردم و هیچگاه به خود اجازه ندادم که در حضور او عرض هنر کنم و از این بابت که من آمده‌ام جایزه او را تقدیم کنم متاسفم، استاد مرا ببخش و من در اندازه‌ای نیستم که جایزه شما را بدهم.»

هوشنگ ابتهاج نیز درباره‌‌اش گفته بود: «شهیدی همیشه برای من یک تصویر از آرزویی بود که درباره هنرمند داشتم. همیشه می‌توانستم به‌عنوان یک هنرمند به او تکیه کنم؛ به اخلاق هنری و به اخلاق انسانی‌اش.»