احمد زیدآبادی

این روزها نزدیک شدن به برخی موضوعات همچون دست کردن در لانۀ زنبور است! نه لزوماً به این دلیل که خطر یا تهدیدی عینی به نبال دارد بلکه بدین سبب که غوغای رسواگونه‌ای برمی‌انگیزد.

دیگر کمتر کسی به قصد آموختن استدلالی و یا آشنایی با نکتۀ تازه‌ای ‌مطلبی می‌خواند. لشکرهای سایبری از هر سو بسیج شده‌اند و به شیوۀ سلطانِ غزنوی «قرمطی» می‌جویند! آنها فقط  در پی ابهامی یا تلویحی یا اشاره‌ای یا سهوی می گردند تا گوینده یا نویسنده را به یک سویِ فضای رو به قطبی در حال ظهور منتسب کنند و از این طریق یا برای‌اش هورا بکشند و یا به باد ناسزایش بگیرند صرف نظر از آنکه محتوا و ارزش واقعی مطلب چیست!

در این میان آن دسته از صاحب‌نظرانی که نه سودای هورا در سر دارند و نه ناسزایی را تاب می‌آورند، سر در گریبان سکوت فرو می‌برند تا مبادا دستمایۀ غوغاهای روزمره قرار گیرند. بدین ترتیب اهل نظر رو به خاموشی می‌روند و زمین در اختیار هوراکشان و ناسزاگویان طرف‌های  مناقشه است!

در چنین فضایی روشن است که ورود به ماجرای ریاست قریب‌الوقوع سید ابراهیم رئیسی بر قوۀ قضائیه دست بردن در چه لانۀ زنبوری است! طبعاً من علاقه‌ای برای ورود به این موضوع ندارم و سکوت را ترجیح می‌دهم اما به نظرم اگر نکته‌ای را که در این باره به ذهن‌ام رسیده است، بازگو نکنم، با مخاطبان‌ام رو راست نبوده‌ام.

کارنامۀ قضایی سید ابراهیم رئیسی مشخص است و جایگاه سیاسی و عقیدتی او در منتهی‌الیه جناح موسوم به «اصولگرا» نیز بر کسی پوشیده نیست. با این حال، این پرسش برای بسیاری مطرح است که چرا برخی چهره‌های نزدیک جناح اصلاح‌طلب از ریاست او بر قوۀ قضائیه به تصریح یا تلویح استقبال کرده‌اند؟

به گمان‌ام این استقبال بیشتر به نوع ورود رئیسی به کارزار انتخاباتی سال ۹۶ برمی‌گردد. رئیسی در آن انتخابات این فرصت را یافت تا با افکار عمومی، بی‌واسطه رو در رو شود و به مناظره با رقبای انتخاباتی‌اش برخیزد. او در مناظرات به خلاف افرادی چون محمد باقر قالیباف و حتی حسن روحانی چندان خود را با دوز و کلک‌های سیاسی آشنا نشان نداد و به عنوان فردی بی‌شیله پیله نمود و ظهور پیدا کرد. برخی از مردم حتی دیدارش با امیر تتلو را نیز حمل بر همین موضوع کردند و از رأی دادن به او منصرف نشدند. به واقع راز رأی ۴۰ درصدی رئیسی در انتخابات نیر عمدتاً همین بود و نه آنطور که اصولگرایان آن را به پایگاه ۴۰ درصدی که به واقع ۱۰ درصد هم نیست، نسبت می‌دهند!

به نظرم همین موضوع به صورت ناخودآگاه بر برخی چهره‌ها اثر گذاشته است تا رئیسی را برای ریاست قوۀ قصائیه مناست‌تر از اسلاف‌اش فرض کنند. این فرض تا چه اندازه می‌تواند قرین حقیقت باشد؟ بهتر است در این زمینۀ خاص، به جای پیش‌بینی منتظر عملکرد او بمانیم.