خودویرانگری که میگن همین است / بیژن اشتری

هیچ کسی در قدرت تأثیرگذاری فوتبال بر سیاست کوچک‌ترین شکی ندارد. در کشورهایی که فوتبال محبوب‌ترین رشته ورزشی‌ست پیروزی و شکست تیم ملی فوتبال تاثیر مستقیم بر سیاست دارد.

فوتبال در خیلی از جاها حتی به داد دیکتاتورهای عالم هم رسیده و نظام‌های استبدادی آن‌‌ها را از مرگ و نابودی نجات داده یا حداقل عمر این حکومت‌ها را طولانی‌تر کرده است.

یک نمونه بارزش دیکتاتور آرژانتین، خورخه رافائل ویدلا، که در سال هزار و نهصد و هفتاد و هشت فاصله چندانی با سقوط نداشت اما قهرمانی تیم ملی فوتبال آرژانتین در جام جهانی در همین سال موجب شد بر عمر رژیمش حداقل سه سال دیگر اضافه شود.

حالا مقایسه کنید با رژیم اسلامی که حتی هوش و درایت لازم برای بهره‌گیری از ابزارهای بقای خودش را هم ندارد. البته این کم‌هوشی حضرات مایه خوشحالی بنده است. اعزام چند صد نفر مهره ارزشی به مسابقات فوتبال جام ملتهای آسیا در قالب تماشاگران ارزشی در قطر بهترین مصداق برای کم‌هوشی حضرات و به انتها کشیدن ذخایر فسفرهای مغزی نظام مقدس است.

نفس این عمل، یعنی اذعان رژیم به اینکه نه تنها تیم ملی فوتبال که کلیت نظام مقدس نیز هیچ طرفدار واقعی و طبیعی در بین مردم ندارد و بنابر این تنها چاره کار عبارت است از اعزام تماشاگران مصنوعی به ورزشگاه قطر برای به دست گرفتن جو ورزشگاه تا دوربین‌ها بتوانند تصاویر مطلوب و مورد نظر نظام را ثبت و پخش کنند.

مغز‌کل‌های نظام مقدس گمان می‌کنند اینطوری فتح الفتوح کرده و تنگه خیبر را به تصرف خود درآورده‌اند. واقعا چه اتاق فکرهایی دارند و چه نخبگانی در چنته.

نتیجه این عملکردهای ابلهانه فقط افزایش نفرت مردم از نظام و تیم ملی کشورشان است...

تصور کنید ملتی که از هر گونه و زور و تحمیلی بیزار است از مشاهده این تماشاگران تحمیلی و زورکی بر صفحه تلویزیون دچار چه نفرت و اشمئزازی می‌شود. این نفرت متعاقبا تاثیر مستقیم بر روحیه بازیکنان تیم گذاشته و شانس آنها را برای قهرمانی به شدت کم کرده است؛ قهرمانی‌ای که می‌توانست حداقل در حکم یک دوپینگ برای خود این نظام باشد.

اما نظام اسلامی خودویرانگر است و خوشبختانه حتی سود و صلاح خود را هم نمی‌داند. به قول استاد باستانی پاریزی: «به اینها (نظام) باتری خورشیدی هم که بدهی حداکثر کاری که با آن می‌کنند طبخ دیزی است».

تلگرام نویسنده