کنفرانس خبری خانواده نرگس محمدی در اسلو

همسر و دو فرزند نرگس محمدی فعال حقوق بشر زندانی و برنده حایزه صلح نوبل، روز شنبه ۱۸ آذر، یک روز قبل از مراسم اهدای جایزه صلح نوبل به او در یک کنفرانس خبری در اسلو شرکت کردند.

کیانا رحمانی، دختر خانم محمدی، در این نشست خبری پیام مادرش را قرائت کرد.

نرگس محمدی در آغاز پیامش خبرنگاران و رسانه‌ها را خطاب قرار داد و گفت: «به جاست تا در میان شما خبرنگاران از اهمیت و ضرورت آزادی مطبوعات و دسترسی و انتشار آزادانه اخبار و اطلاعات در جهان کنونی و محرومیت مردم ایران از این حقوق و آزادی‌های بنیادین بشر یاد کنم.»

او سپس از «پنج روزنامه‌نگار عزیز هم‌بندی» خود یاد کرد و از آنان نام برد: نیلوفر حامدی، الهه محمدی، ویدا ربانی، سعیده شفیعی و نسیم سلطان‌بیگی.

در ادامۀ پیام آمده است:

«سیاهی و تباهی ناشی از سرکوب آزادی اطلاعات و انتشار، بخشی از تاریخ مرارت‌های ایرانیان است. متقابلاً تحمل بازداشت و زندان روزنامه‌نگاران و توقیف مطبوعات و تداوم فعالیت آنها، بخشی از مبارزه و مقاومت مردم ایران است.

طبق آمار منتشر شده در رسانه‌های داخلی، فقط در یک سال گذشته و طی جنبش “زن، زندگی، آزادی”، تا به امروز ۱۰۰ خبرنگار در کشور بازداشت شده‌اند.

این شیوۀ سرکوب از ابتدای بنیان‌گذاری حکومت استبدادی آغاز شد و در ۲۰ سال ابتدای حکومت دینی دست کم ۲۵۰ رسانه توقیف و ۸۰۰ روزنامه‌نگار بازداشت، احضار و زندانی شدند.

این رژیم دامنۀ سرکوب و تهدید را به خارج از مرزهای کشور رسانده و بارها نسبت به ربودن مخالفانش در خارج از کشور اقدام کرده‌است.

اگر بخواهم تصویری از رنج و شر ناشی از سرکوب کسب آزادانه اطلاعات ارائه نمایم، به واقعه کشته شدن آرمیتا گراوند کودک دانش‌آموز ۱۷ ساله اشاره می‌کنم. آرمیتا به دلیل عدم رعایت حجاب اجباری توسط حجاب‌بانان مترو مورد حمله قرار گرفت و جان باخت.

تلخی و زهر کشندۀ این واقعه بسیار بیشتر از تلخی مرگ یک نوجوان به حکم حجاب اجباری ننگین حکومت دینی بود، زیرا این واقعه به معنای دفن شدن “حقیقت” به دست “استبداد” است.

حتی روزنامه‌نگاری که پس از بیهوش شدن آرمیتا به بیمارستان مراجعه کرد بازداشت شد. خانواده، دوستان، پزشکان و معلمان وادار به سکوت شدند. دوربین‌های مترو جمع‌آوری شد و روایت کشته شدن آرمیتا به خاک ایران سپرده شد.

در این سرکوب‌ها نه فقط حقیقت بلکه انسانیت تک تک آدم‌ها به تاراج برده می‌شود.

واقعیت این است که در شرایط سرکوب جامعۀ ایران، رسانه‌های بین‌المللی نقش بسیار مهم و مؤثری در رساندن صدای مخالفان و معترضان و مدافعان حقوق بشر به جهان دارند.

جامعۀ ایران نیاز به حمایت جهانی دارد و شما روزنامه‌نگاران و اهل رسانه بزرگ‌ترین و مهم‌ترین یاری‌رسانان ما در تلاش سخت و مبارزه با استبداد ویرانگر حکومت جمهوری اسلامی هستید.»

علی رحمانی، پسر خانم محمدی، در این نشست خبری در پاسخ به سئوالی درباره شخصیت مادرش و دشواری‌هایی که آنها متحمل شده‌اند، او را انسان مهربانی توصیف کرد و گفت که همیشه از آنها مراقبت کرده است.

علی رحمانی افزود که مادرش مبارزه در ایران را برای دو فرزندش آغاز کرد تا بچه‌های دیگر بتوانند در کشوری آزاد بزرگ شوند و زندگی کنند.

تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی، نیز در باره تصمیم او برای پیوستن به اعتصاب غذای مهوش ثابت و فریبا کمال‌آبادی، دو بهائی زندانی در زندان اوین تهران گفت که «مهوش ثابت در ده سال گذشته زندانی بوده است و او را که نیاز به خدمات درمانی دارد، از مراقبت‌های پزشکی محروم کرده‌اند و نرگس گفته است که به اعتصاب غذای این دو بهایی زندانی می‌پیوندد تا جهان در باره آنها مطلع شود.»

صفحه اینستاگرام مؤسسه نوبل در نروژ روز پنجشنبه ۱۶ آذر، خبر داد که خانواده نرگس محمدی برای شرکت در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل وارد اسلو شدند و آن‌ها در روزهای آینده، نماینده خانم محمدی در دریافت این جایزه خواهند بود.

بنیاد نوبل در روز ۱۴ مهر نرگس محمدی را به عنوان برنده جایزه صلح ۲۰۲۳ معرفی کرد. او پس از شیرین عبادی، دومین ایرانی است که جایزه صلح نوبل را از آن خود می‌کند.

در بخش آدرس دعوت‌نامه برنده جایزه صلح نوبل امسال، نوشته شده است: «خانم نرگس محمدی، زندان اوین، تهران، ایران.»

به دنبال اعطای جایزه نوبل به نرگس محمدی، درخواست های بسیاری از داخل و خارج ایران برای آزادی او مطرح شد، اما این درخواست ها بدون پاسخ ماند و او همچنان در زندان است.

خبرگزاری فرانسه، صدای آمریکا