تایید محکومیت ده سال زندان شهریاری و کمال‌آبادی

شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر تهران مهوش شهریاری و فریبا کمال‌آبادی دو شهروند بهائی زندانی را به ۱۰ سال زندان، ۲ سال ممنوع‌الخروجی، ۲ سال عدم سکونت در تهران، ۲ سال ممنوعیت ار فعالیت در گروه‌های اجتماعی و مصادره اموال ازجمله تلفن همراه، کامپیوتر و دیگر ابزار مرتبط با جرم محکوم کرد.

مهوش شهریاری و فریبا کمال‌آبادی پیشتر توسط قاضی ایمان افشاری رئیس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب محاکمه و محکوم شده بودند و اکنون حکم‌شان قطعی شده. آنها ۹ مرداد ۱۴۰۱ در منازلشان بازداشت و پس از ماه‌ها نگهداری در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات به بند زنان زندان اوین منتقل شدند.

اتهامات مطرح توسط وزارت اطلاعات علیه این دو شهروند بهائی، تشکیل و اداره گروه به منظور اقدام علیه امنیت ملی بوده. اتهامی که آنها از آغاز تفهیم اتهام تا دفاعیات دادگاه به شدت آن را تکذیب کرده و کیفرخواست را صرفا یک بیانیه سیاسی عقیدتی خواندند

مهوش شهریاری و  فریبا کمال‌آبادی پیشتر نیز ۲ سال و نیم را در سلول‌های بند ۲۰۹ زندان اوین و ۸ سال و نیم را در بندهای عمومی زندان رجائی شهر، زندان قرچک ورامین و زندان اوین سپری کردند و اکنون بار دیگر بر اساس پرونده‌ای جدید به ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند.
(از تويیت‌های رضا اکوانیان، فعال حقوق بشر)

نامه ۴۵ تن از هم‌بندی‌های کنونی و پیشین فریبا کمال‌آبادی و مهوش شهریاری

هفته گذشته (۱۱ مرداد ۱۴۰۲) در سالگرد بازداشت فریبا کمال‌آبادی و مهوش شهریاری، ۴۵ نفر از هم‌بندی‌های کنونی و پیشین آن‌ها دل‌نوشته‌ای منتشر و به مشکلات و محرومیت‌های شهروندان بهائی در ایران اشاره کردند.

نویسندگان نامه با اشاره به آزادی این دو شهروند در سال ۹۶ که پس از ۱۰ سال حبس و در فاصله کوتاهی از هم اتفاق افتاده بود، یادآور شدند: «تصور نمی‌کردیم دوباره محکوم شوند. دوباره بازداشت و انفرادی و بازجویی ... دوباره ۱۰ سال حبس که می‌شود ۲۰ سال برای هر کدام.»

به گفته آن‌ها ۲۰ سال «دوری از خانه و دوری از آغوش فرزندان» تنها به سبب «باور، عقیده و ایمان» آن‌هاست که با حاکمان تفاوت دارد.

در بخشی از این دل‌نوشته آمده است: «یک‌سال پیش در چنین روزهایی خبر بازداشت مهوش شهریاری و فريبا کمال‌آبادی، تلخی سال‌های حبس و انفرادی پیشین‌ آنان را در ذهن‌ ما تداعی کرد. مهوش و فریبا تاکنون بیش از ۱۱ سال از عمر خود را در زندان گذرانده‌اند و حدود سه سال را در سلول‌های انفرادی.»

به گفته نویسندگان نامه، این دو شهروند بهائی «بیش از صدها بار محروم بوده‌اند از به آغوش کشیدن فرزندانشان و بوسیدن نوه‌هایی که طی سال‌های طولانی حبس متولد شده‌اند و بیش از چهار هزار روز محروم بوده‌اند از آزادی».

هم‌بندی‌های کنونی و پیشین مهوش شهریاری و فریبا کمال‌آبادی، محکومیت دوباره آنان و نیز محرومیت جامعه بهائی از کلیه حقوق شهروندی از کودکی تا کهنسالی و حتی هنگام خاکسپاری را «لجاجتی ناشی از عدم عقلانیت و برآمده از تعصبی عبوس» خواندند.

آن‌ها با تاکید بر «حقانیتی که با آزادی معاوضه نشد» یادآور شدند: «ایستادگی بر باور و عقیده، درسی‌ است که از یارانمان می‌آموزیم. اگرچه دربند بودنشان تلخی این روزهایمان را دوچندان کرده است.»

نرگس محمدی، گلرخ ایرائی، ناهید تقوی، نیلوفر بیانی، سپیده کاشانی، فائزه هاشمی، سپیده کشاورز، گلاره عباسی، هستی امیری، شیوا نظرآهاری، ژیلا مکوندی، نسیم باقری، شعله طائف، ژیلا شهریاری، مهسا امرآبادی، مینا رضایی‌فرخ، ژیلا بنی‌یعقوب، سوسن تبیانیان، صهبا رضوانی، فرنگیس مظلوم، آزاده عابدینی، پریسا صادقی، حکیمه شکری، پوران ناظمی، افسانه امامی، شهلا رحمتی، هاله غلامی، نرگس ظریفیان، نسیم اشرفی، زهرا صادقی، نازنین زاغری، مهدیه گلرو، رضوانه محمدی، آتنا دائمی، مریم شفیع‌پور، ارس امیری،‌ عاطفه نبوی، شهناز اکملی، مهناز سیدمرتضایی، لوا خانجانی، صدیقه وسمقی، لیلا حسین‌زاده، آزیتا رفیع‌زاده، نگین قدمیان و عالیه مطلب‌زاده این نامه را امضا کرده‌اند.

مهوش شهریاری در شهریور ۹۶ و فریبا کمال‌آبادی در آبان همان سال پس از پایان دوره محکومیت ۱۰ ساله از زندان آزاد شدند اما مجددا در تابستان ‎سال گذشته‏ بازداشت و پس از تحمل ماه‌ها انفرادی و بدون ارائه هیچ‌گونه ادله‌ای مبنی بر ارتکاب جرم، از سوی «قاضی ایمان افشاری» به ۱۰ سال حبس محکوم شدند.