مبارزان پیش از انقلاب: جز شرمساری چیزی باقی نمانده

۱۱۲ از «مبارزین و زندانیان سیاسی مسلمان پیش از انقلاب» در بیانیه‌ای به مناسبت سالگرد انقلاب ۱۳۵۷ در ایران، اعلام کرده‌اند که آنچه پس از ۴۴ سال بر جای مانده؛، «تلی از آرزوی ‌های برباد رفته و حسرتی جان‌سوز» است و فضای خفقان‌آمیز جز شرمساری چیزی باقی نگذاشته است.

این بیانیه را کسانی چون  ابوالفضل قدیانی و صادق نوروزی، لطف‌الله میثمی، فضل‌الله صلواتی، علی‌‌اصغر غروی، غلامحسین نادی، حسین راغفر، حسین لقمانیان و محمود نکوروح امضا کرده‌اند.

متن کامل بیانیه:

بیانیۀ جمعی از مبارزین و زندانیان سیاسی مسلمان پیش از انقلاب
دل نوشته‌ای از نسل انقلاب به مناسبت چهل وچهارمین سالگرد پیروزی

ما جمعی از دست‌اندرکاران مسلمان انقلاب ۵۷ و مبارزین سابق، نسلی از مردم این سرزمین هستیم که وقتی از استبداد و اختناق رژیم خودکامهٔ پادشاهی‌ به تنگ آمدیم با عزمی‌ استوار، به کارزار مبارزه با رژیم وابسته پهلوی وارد شدیم، راه نجات و رستگاری مردم و بهروزی میهن را در فروپاشی آن رژیم ظلم و‌ خفقان و برپایی نظامی مبتنی بر رحمت نبوی و عدالت علوی یافتیم.

آموزه‌های دینی و باورهای متولیان نهضت چنان بود که با فروپاشی حکومت جور و ستم، و حاکم شدن جمهوری اسلامی، تمامی ارزش های عام انسانی از جمله آزادی‌های مشروع، عدالت اجتماعی، حقوق شهروندی، رفاه عمومی و نفی تمامی نابرابری های اجتماعی و حاکمیت قانون بدور از تبعیض نه تنها برای مردم ایران فراهم خواهد شد بلکه با مشاهده این شیوه‌ نوین حکمرانی، مستضعفین دنیا و انسان‌های دربند نیز فوج فوج به شیوه ما خواهند گروید‌.

یکی از مهم‌ترین میثاق‌های ما در نظام اسلامی استقرار عدالت علوی بود. قرارمان این بودکه:

۱. با تشکیل نظام جمهوری اسلامی بساط خودکامگی برچیده شده و مردم با داشتن دادگستری بی طرف و قانون مدار احساس امنیت کرده و دیگر نه تنها شاهد برگزاری دادگاه های نمایشی و‌ صدور احکام ناعادلانه و تبعیض آمیز نخواهند بود، بلکه اداره جامعه به گونه‌ای خواهد بود که زندان‌ها برچیده و به جای آن دانشگاه دایر می‌شود.

۲. از دیگر میثاق‌ها این بود که آزادی بیان ‌‌و مطبوعات و نقد حاکمان و اعتراضات اساس حکمرانی و سیستم نظارت مردمی بر عملکرد حاکمان خواهد بود و فریضه امربه معروف و نهی ازمنکر به عنوان ابزاری برای مهار قدرت و هدایت حاکمان و نیز جلوگیری از فساد و تباهی و رانت خواری شناخته خواهد شد.

۳. قرارمان این بود که هیچ یک از ارکان حکومت، از پاسخگویی به ملت معاف نباشند و هیچ صنف و طبقه‌ای از مزایای ویژه و یا نفوذ در دستگاه‌های حکومتی برخوردار نشود. مگر نه اینکه راهبرد تمامی انبیای الهی، رهائی انسان از هرآنچه غیر خداست و هدایت بشر بسوی بنیان‌گذاری نظام اجتماعی مبتنی بر قسط و عدل بوده است؟

با چنین پیش فرض‌ها و انتظاراتی بود که مبارزان راه آزادی گام در راه دشوار براندازی حکومت جور ‌‌و خفقان پهلوی و برپایی نظام اسلامی گذاشتند تا ارمغانش‌ ایجاد جامعه‌ای زنده و‌ پویا و معنوی برخوردار از کرامت انسانی با اقتصادی شکوفا بدور از فقر و نابرابری باشد. با چنین آرمانی و به شوق داشتن چنین جامعه‌ای چه بسیار از یاران و شهروندان دست از جان شسته و مرارت های زندان و شکنجه ‌‌و‌ تبعید و محرومیت های طاقت‌فرسا را پذیرفتند.

افسوس که پس از ۴۴سال از آن پیروزی شیرین، تلی از آرزوی ‌های برباد رفته برجای مانده است و حسرتی جان‌سوز …آنچه که اکنون فراروی این ملت رنجدیده قرار دارد جز تحمیل روش های منسوخ و نمایش ناکارآمدی‌‌ها و نیز تهدید و ارعاب و‌ ملکوک کردن چهره نورانی دین چه چیزی مشاهده می‌شود؟

انبوهیِ آمار زندانیان سیاسی ‌‌مدنی و احکام قضایی ناعادلانه و اعدام‌های ناروا برای نظام دستاورد محسوب می‌شود یا احکامی که در ورای دیوارهای بلند زندان ها، برجوانان و نوجوانان معترض اجرا می‌شود؟

یا فضای خفقان آمیزی که برای ما بازماندگان از خیل مبارزان رژیم پیشین، جز شرمساری از آنچه که بر فرزندان این مرز و بوم می‌رود، چیزی باقی نگذاشته!

ما براین باوریم که این روش حکمرانی کشور را به ورطه سقوط برده و استبدادی دیگر به کشور بازگردانیده آن هم به نام دین و مذهب؛ انتظارما این بود که با اعتراضات مدنی و خواسته‌های مردم و جوانان با شیوه‌ای عادلانه و سیاستی عالمانه برخورد شود، و به جای خشونت و قتل و اعدام و احکام سنگین قضائی؛ حلم و مدارا و پاسخگویی و حل مشکلات پیش گرفته شود.

ما همچون گذشته همواره براصل عدالت، آزادی و حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور و نفی نابرابری های اقتصادی اصرار می‌ورزیم.

امضاکنندگان: