ما همینیم بر سر عهد و پیمانیم / ‎نرگس محمدی

داخل بند بودم که ژیلا خبر آمدن مهوش را از بند ۲۰۹ داد. چقدر منتظرش بودیم. پله‌ها را دو تا یکی کردم و خودم را به پایین رساندم. مهوش با سرفه‌های پی در پی، رنگ پریده و با لباس تابستانی که موقع بازداشت (۹ مرداد) تنش بوده، ایستاده بود.

باورم نمی‌شد مهوش ۷۰ ساله که سال ۹۶ پس از تحمل ۱۰ سال زندان آزاد شده بود، دوباره با ۱۰ سال محکومیت بازگشته است. با خودم فکر می کردم زمین زندان از اینکه دوباره زیر پای این زن رنج کشیده قرار گرفته، شرمسار است.

لحظه آزادیش را به خاطر دارم موهای نقره‌ای‌اش را که روی شانه‌هایش ریخته بود تابی داد و زمین اتاق ۳ را که هر روز بر آن ایستاده و قامت راست کرده بود، بوسید و در میان سرودهای ما از بند خارج شد.

کمی آن طرف‌تر فریبا با لبخندی از سر مهر و رضایت ما را نگاه می‌کند. فریبا پس از تحمل ۱۰ سال حبس که حتی اجازه ندادند بر سر سفره عقد دخترش با دستبند هم برود، دوباره ۱۶ آذر به بند بازگشت، آن هم با محکومیت ۱۰ ساله. کنارش بهار ایستاده است که پس از تحمل ۷ سال زندان، دوباره برای تحمل ۴ سال دیگر برگشته.

گلرخ، عسل، فرنگیس، مریم، اسرین و فائزه هم با حبس‌های جدید برگشته‌اند. وقتی برگشتیم، زهرا از سال ۹۳، فاطمه از سال ۹۴، سپیده کاشانی و نیلوفر از سال ۹۶ در زندان مانده بودند. سپیده قلیان از بوشهر و صبا هم از قرچک به بند اوین بازگشته بودند.

حال این بازگشت های با شکوه و پر معنا را نگاه می کنم. اندک اندک جمع مستان می‌رسد. صدای خنده و خوشی از راهرو پایین بلند شده، زهرا با لبخند و صبوری و متانت همیشگی‌اش می‌گوید چه کسی فکر می‌کرد دوباره دور هم جمع شویم؟

یادی می‌کنیم از مریم اکبری عزیزمان در سمنان و لیلا حسین زاده در شیراز و حوری در قرچک و سهیلا در کردستان. ناگهان بعد از ظهر پنجشنبه لیلا را هم از شیراز به بند باز می‌گردانند، آنقدر ضعیف و بی‌رمق است که احساس می‌کنم روی پایش به زحمت ایستاده.

با خودم فکر می‌کنم، پس از آزادی‌های کوتاه (البته اگر بتوان آزادی نامیدش) برگشتیم. تا حکومت استبدادی زن‌ستیز ظالم هست، مائیم و زندان. ما همینیم. بر سر عهد و پیمانیم. گرچه دوباره دور هم در زندانیم.

اینستاگرام نرگس محمدی