ای جوانان وطن، جان من و جان شما

خیزش اعتراضی و خاموش‌نشدنی شما، ستون‌های استبداد را به لرزه درآورده و امید رهایی از جهل و جور را در دل ملت، دو چندان کرده است. در کنار این امید اما، بیم هم وجود دارد؛ بیم و ترس و نگرانی از این‌که اشتباهات نسل ما تکرار شود.

ما اشتباه می‌کردیم که جامعه را دوقطبی یعنی سیاه و سفید می‌دیدیم و می‌خواستیم. می‌گفتیم یا سایر کنشگران با ما هستند و سفیدند و یا اگر با ما هم‌نظر نباشند، لاجرم سیاهند و بر ما هستند. درنتیجه فعالین  تشکل‌ها، جزیره‌هایی جدا از هم بودیم و این عدم تجمیع، قدرت برتر یعنی حکومت اسلامی را قادر ساخت تا به سرکوب این نیروهای پراکنده بپردازد.

هجده سال پیش سرمقالهای در مجلۀ سیاسی «نامه» که توقیف شد نوشتم، با این تیتر: «من اشتباه کردم». بررسی علل و زوایای مختلف اشتباهات من و نسل ما و در اختیار نسل جوان گذاشتن این تجارب که به بهای شکنجه‌شدن‌ها، زندان‌ها، اعدام‌ها و طی شدن عمرهایی تحت فشار به دست آمده است باعث تقویت حرکت فعلی شده و نیز می‌تواند از بازتولید استبداد در شکل و شمایلی جدید جلوگیری کند تا به یک جنبش فراگیر اجتماعی تبدیل شود.

شما جوانان فداکار وطن، حرکت اعتراضی ارزشمندی را شروع کرده‌اید و از آن‌جا که با اقتضائات زمانۀ مدرن آشنا هستید، مبارزۀ خود را نیز براساس علم و تجربیات اجتماعی پیش خواهید برد؛ زیرا می‌دانید که چرخ را دوباره نباید اختراع کرد. بنابراین شما با انرژی و صداقتی که دارید می‌توانید از طریق گفتگو و همفکری با صاحبنظران مختلف، دائماً نقص‌ها و نقاط ضعف این حرکت را کمتر کنید.

شما می‌توانید با پرهیز از اشتباهات ما ازجمله سیاه دیدنِ سلیقه‌های متفاوت از خود، باعث شوید که جمعیت کثیر خاکستریِ جامعه، همراهی میدانی با جنبش جوانان را آغاز کنند. تنها در این صورت است که تجمیع ملت، به رهایی و دموکراسی منجر خواهد شد.

می‌توانید در صورت پیوند با سایر مخالفان استبداد، جبهۀ نجات ملی را به وجود آورید. آری تنها این انسجام حداکثری است که می‌تواند با طی-کردن فرآیند دموکراتیزاسیون، تضمین‌کنندۀ ماندگاریِ مناسبات دموکراتیک در ایران فردای آزاد شود.

زندان سمنان
۱۹ آذر ۱۴۰۱