زندان در زندان /نامه محمدرضاجلایی‌پور از زندان

مخالفت با زندان در زندان

مسئولان اندرزگاه ۴ اوین امروز به علی یونسی، امیرحسین مرادی و من، محمدرضا جلائی‌پور، گفته‌اند که باید ما را از سالن‌های عمومی اندرزگاه ۴ به اتاقی مجزا از بقیۀ اندرزگاه منتقل کنند و احتمال دارد بعداً آقایان مصطفی تاج‌زاده و سیامک نمازی را هم به این اتاق بیاورند.

این اتاق که محدودیت‌های بیشتری دارد و امکانات عمومی آن جداست، اتاقی است برهنه و بدون امکانات اولیه و دائما تحت نظارت دوربین و ضبط‌کنندۀ صدا.

بهانه‌ای که مسئولان زندان برای این انتقال ذکر می‌کنند حفظ امنیت و کاهش خطر سوء قصد به ما بعد از اتفاقات ۲۳ مهر در اوین است. این تصمیم قابل دفاع نیست چون:

۱- تامین امنیت همۀ زندانیان وظیفهٔ زندان است و نه صرفاً ما.

۲- اگر قصد تفکیک زندانیان بر اساس نوع اتهام/جرم است، چرا تنها ما چند نفر را به اتاقی بی‌امکانات منتقل می‌کنند و نه اینکه سالنی مجزا و دارای امکانات عمومی را به همهٔ زندانیان امنیتی، سیاسی و مدنی اختصاص دهند؟

۳- اتاق مذکور فاقد امکانات اولیۀ لازم برای استقرار است.

۴- محدودیت‌های بیشتر آن اتاق و جدا بودنش از بقیه اندرزگاه و سایر دوستان زندانی‌مان، آن را به نوعی “زندان در زندان” تبدیل کرده است.

۵- دادستان کل کشور دیروز در کمسیون اصل نود گفته است اتفاقات اوین با اطلاع و آمادگی قبلی نهادهای امنیتی بوده و به همین دلیل مرخصی بعضی از زندانیان تمدید شده بود. چگونه است که قبل از اتفاقات مهیب و خطرناک چند شب پیش در زندان اوین برای تأمین امنیت ما زندانیان کاری نشد و حالا که تمام شده است بهانهٔ جا‌به‌جایی و افزایش محدویت‌های ما می‌شود؟

انتظار زیادی است که امثال من حبس ناعادلانهٔ‌مان را لااقل در شرایطی مشابه سایر زندانیان بند۴ زندان اوین بگذرایم؟

ما اعلام می‌کنیم به میل خود و بدون تحمیل توسط زندان، حاضر به این انتقالِ محدودیت‌افزا نیستیم.

محمدرضا جلائی‌پور
۲۷ مهر ۱۴۰۱
بند ۴ زندان اوین