نامه سرگشاده جمعی از ایرانیان به رییس جمهور فرانسه

«ملت ایران و منافع عالیه‌ی آن»*

نامه‌ی سرگشاده ‏
به رییس جمهور فرانسه
آقای رییس جمهور!‏
اگر لازم دیدیم توجه شما را به آنچه در زیر می‌آید جلب کنیم از این رو بود که جمع دیگری پیش از ‏ما، در نامه‌ای خطاب به شما (۱) دخالت شما در مسئله‌ی مناسبات غرب با جمهوری اسلامی را ‏خواستار شده‌اند، اما به لحنی که به گمان ما شدیداً جهت‌دار است.‏

در این برخورد چنین دریافت می‌شود که [با تحریم‌ها] ملتی گویا بسیار خوشوقت در تحت حاکمیت ‏جمهوری اسلامی به «ملت ایرانی بیرون آمده از خواب غفلت» تبدیل می‌شود که از «آنهمه فوائد ‏اقتصادی بالقوه‌ی برجام» محروم می‌ماند. گویی قرار بوده آن «فوائد بالقوه» به ملت ایران برسد!‏

امضاء کنندگان آن نامه بر نتایج اقتصادی و اجتماعی بیرون آمدن از «توافق اتمی با ایران» و ‏تحمیل «سخت‌ترین رژیم تحریمی که تا کنون بر یک کشور وارد شده» تأسف می‌خورند، تحریم‌‏هایی که گویا تحمل آنها «همگی ایرانیان» را سرخورده کرده است.‏

اقتصادی درهم شکسته

اما، بی‌آنکه بتوان با روش‌های خشن آقای ترامپ موافق بود، می‌توان مشاهده کرد که این رژیم در ‏نتیجه‌ی چهل سال فساد، عدم صلاحیت و به هدردادن ثروت‌های کشور توانسته اقتصاد کشور را به ‏خاک سیاه بنشاند، به طوری که به عنوان مثال ارزش نسبی پول ملی آن به یک چهار هزارم خود ‏رسیده است. در نتیجه این پرسش برای هر کس پیش می‌آید که آیا آغاز وضع «هولناک اقتصادی و ‏اجتماعی» شمار هر روز بیشتری از مردم ایران تنها از دو سال پیش و در نتیجه‌ی تحریم‌هایی که ‏اینجا از آنها سخن گفته می شود، بوده است.‏

افزون بر این باید از خود پرسید که وجود هزاران زندانی سیاسی در دخمه‌های رژیم، شمار هر ‏زمان ترسناک تر اعدام‌های سیاسی، قربانیان سرکوب خونین آبانماه ۱۳۹۸، در بیش از ۱۰۰ شهر ‏کشور که خبرگزاری رویترز شمار آنها را به ۱۵۰۰ تن برآورد کرده است، به علاوه ی صدها تن ‏قربانیان تروریسم دولتی از آغاز تأسیس این رژیم، که دامنه‌ی آن به خاک فرانسه هم کشیده شده، ‏همگی از آثار تحریم‌های اخیر بوده یا اینکه آنها از اهمیت کمتری برخوردار بوده است.‏

یکی از پرمخاطره ترین تنش‌های دیپلماتیک

سخن گفتن از ضرورت «کوششی در راه عادی سازی روابط با ایران پس از چهل سال تنش که ‏سبب تشدید برخوردهای منطقه‌ای شده»، بگونه‌ای که گویی این تنش‌ها نتیجه‌ی رفتار غرب بوده، ‏نگرشی خطاست. چگونه می توان ندانست که جمهوری اسلامی بود که در نخستین گام‌های خود در ‏جهان خارج، با اشغال سفارت ایالات متحده  آمریکا و به گروگان گرفتن دیپلمات‌های آن به مدت ‏‏۴۴۴ روز یکی از پرخطرترین تنش‌های دیپلماتیک را به راه انداخت؛ و نیز هم او بود، که به ‏کمک نیروهای نیابتی این تنش را، با عملیات تروریستی و بی‌ثبات کننده خود که شرح و بسط ‏آنها در اینجا سودی ندارد، در همه ی منطقه، تداوم بخشید. آیا این یادآوری هم لازم است که برنامه ‏ی نابودی کشور اسرائیل نیز بخشی از دکترین رسمی این رژیم است؟

اگر امضاء کنندگان آن نامه در نظر دارند که راه را برای دادوستد با رژیم حاکم در تهران هموار ‏سازند ما منکر این حق آنان نیستیم، اما درست به همین دلیل و نیز بنا به دلائلی که در بالا برشمرده ‏شد، ما مشروعیت آنان در نمایندگی از سوی ملت ایران و حقوق عالیه ی آن را رد می کنیم.‏

بی‌آنکه بتوانیم وارد مسائل داخلی ایران شویم، باید بگوییم که این نظام هرگز نتوانسته بدون به راه ‏انداختن تنش در پیرامون خود: چه در خارج و چه در داخل مرزهایش، به حیات خود ادامه دهد. و ‏ملت ایران هم پیش از همه از پایان چنین تنشی شاد خواهدشد. اما آیا این تنش، پیش از از پایان این ‏رژیم پایان خواهدیافت؟ پرسش این است آقای رییس جمهور!‏
‏ ‏

امضاء کنندگان:‏
دکتر سیروس آموزگار، وزیر اطلاعات دولت دکتر شاپور بختیار، دکتر سعید بشیرتاش، پزشک و ‏روزنامه‌نگار، علی شاکری، فیزیکدان، همکار و زندگینامه نویس شاپور بختیار، دکتر پرویز ‏داورپناه، پزشک و روزنامه‌نگار، دکتر علی سادات گوشه، پزشک، رییس افتخاری انجمن حرفه‌های پزشکی برای دفاع از حقوق بشر در ایران و اتریش، ناصر کاخساز، قاضی، سرور کسمایی، ‏نویسنده، مترجم و ناشر، پروفسور سیروس میرزایی، از بنیانگذاران سازمان حمایت، مرکز ‏پرستاری از قربانیان شکنجه و جنگ در اتریش، دکتر علی راسخ افشار، پزشک، دبیر تشکیلات ‏سابق جبهه ملی ایران، دکتر منوچهر رزم‌آرا، پزشک قلب، وزیر بهداری دولت دکتر شاپور بختیار، ‏محمدرضا روحانی، وکیل دادگستری، دکتر شاهرخ وزیری، استاد بازنشسته ی دانشگاه لوزان، ‏پژوهشگر
‎ ‎
‏* ترجمه از روزنامه فرانسوی اوئست فرانس، ۲۶ مارس ۲۰۲۱‏

ــــــــــــــــــــــــ
‏۱ نامه‌ی سرگشاده‌ی به آقای امانوئل ماکرون، رییس جمهور فرانسه، روزنامه ی «اوئست فرانس»، ۵ مارس ۲۰۲۱.‏
این نامه با امضاء گروهی از سناتورها، نمایندگان پارلمان فرانسه، وکلاء دادگستری، مدیران شرکت‌های بزرگ چندملیتی، پژوهشگران و سفیر ‏سابق فرانسه در ایران منتشر شده است.