در این بلاتکلیفی

کمی سنگین / از راهی که نرفته‌ام ‏
کمی هم شاد / مثل پدرم / که با بشکنی ابرها را از آسمان می‌‏راند
کمی هم غمگین / مثل خودم
که مشت مشت آب از دریا برمی دارم وُ / مشت مشت آب به دریا می‌‏ریزم
در این بلاتکلیفی / خیابان‌ها در مه گم می‌شوند ‏
چراغ‌های راهنما / اتوموبیل ها / و آدم‌ها ‏
- که سایه‌های کدری بیش نیستند / بی‌لبخند و بی‌گفت‌و‏گو
...‏
رفتار هیولاهای بدقواره در مه / گاهی خیلی دور / گاهی خیلی ‏نزدیک ‏
از کجا آمده‌اند؟ / به کجا می‌روند؟ / چه می‌دانم؟ ‏
نگاه سنگین‌شان روی جمجمۀ کودک ‏
‏...‏
گم شدن ما اما / حکایتی ست بی‌سبب / و جست‌وجویِ خود هم ‏کاری بیهوده ‏
در این بلاتکلیفی / میان آری و نه دیواری ست به نازکیِ آه ‏
بر جدول خیابانی بنشینم و زمان گم شده را به حال خود بگذارم
شاید همۀ اینها خوابی باشد فقط ‏
نه؟

جلال سرفراز ‏
برلین - ژوئن ۲۰۲۱ ‏