دریغ اما

 دریغ اما که دنیا آن چنان آبی 
                            که پنداری
                                               و می‌خواهی
                                                                  نخواهد شد
و سقف زندگی تا آخر هستی
هماره ابری و غرق غبار حسرتی بی‌رخنه خواهد ماند.
 
 
دریغ اما
به جرم عاشقی صدها تو و من را
جهان بر چوبه‌ی سرخ اناالحق‌ها....
 
...........
 
دریغ اما
زمان  ِ چون و چـنـد ِ زندگی طی شد
فقط فرسنگی از راه دراز  ِ کوتهــش باقی است
و می‌گویــی
در این اندک مقــام ِ قدر یک  افسوس
                   چه سان غیر ِ خودم باشم؟
 
من آن آهنگ پرواز پــریــروزم
کـه از دیروز تا اکــنون
و تا فردای خفتن‌های بی برخیز
فقط از آرزویی کهنه‌ام لبریز
و آن
         دیدار آزادی است
 
دریغ اما...
         دریغ اما...

ویدا فرهودی
١٣٨٥