نه سنگی، نه خاکی در کف

به رودخانه خیره می‌مانم
به آن همه آرزو
که می‌رود
و
می‌رود.

به آرزو‌های بشر
خیره می‌شوم
که
چون رودی بی‌بستر
در هستی
جاریست.

نه سنگی
نه خاکی در کف
نه کناره ای در بر
نه ابتدایی از پس
نه پایانی در پیش.

رودی که می‌رود
و با خود
همه‌ی هستی را می‌برد.

به سایه‌ها خیره می‌شوم
آن‌ها که خورشید را پوشانده‌اند
آن‌ها که شکل عوض می‌کنند
گاه در قامت دوستان زندگی
و
گاه در شمایل دشمنانش
رخ می‌نمایند.

سایه‌هایی پر ابهام
که هر آرزویی را
در مشت له کرده‌اند.

سایه‌هایی پر از
خون و استخوان
که رودخانه را
شخم می‌زنند.

به رودخانه خیره مانده‌ام
اما نه از بیرون،
من خود
در این رودخانه
شناورم.

به این رودی که می‌رود
پشت باید کرد.

وقتی بر می‌گردم،
نگاهم
به نگاه دیگری
گره می‌خورد.

وقتی
پشت به آن همه
سایه و ترس می‌کنم،
دستی به سوی من
دراز می‌شود.

وقتی با هزار تردید
می‌گیرمش،
سایه‌ها دور می‌شوند.

وقتی از خیره ماندن
دور می‌شوم،
در ژرفای نگاهی
که با او همراه شده‌ام،
بستر رودخانه را می‌بینم.

وقتی
خورشید بر سطح آب می‌تابد،
سنگ و خاک و آبی‌ی رود
چشم‌های بی‌شماری را
بر من می‌نمایاند
که پشت به سایه،
در آن سوی رودخانه
راه گریز جسته‌اند.
انگار
آرزوهای با آب رفته
باز گشته اند دوباره.

انگار
رودخانه
در آن بستری قرار گرفته است،
که باید.

انگار...