هرگز نرود یاد تو از یادم

سکوت دوستی دیرینه را نمی توان به آسانی پذیرفت. با اندوه تان, اندوهمندم و یاد حبیب را گرامی میدارم

ریزش برف، بارش باران، تب گرما
وزش باد، سوزش سرما، تنش آفتاب عالمتاب.
خاطره های کودکی پرتب و تاب،
هرگز از یادم نخواهند رفت هرگز.
یادمان‌هایی که بر یادم نشاندی
جمله‌های یادنامه،
آنچه از ترجمه هایت، بر لوح دفتر نشانده ای،
یادگاری است از تو در یادم
و هرگز یادت از یادم نخواهد رفت، هرگز.
چگونه بپندارم،
چگونه باورم آید،
صلابت کوه،
نهیب سیل خروشان،
توان موج،
استقامت صخره،
و سوسوی ستاره‌ی دور دست را،
نیز زمانی،
سکوت فرا می‌رسد؟
آری.
* من مرگ هیچ عزیزی را باور نخواهم کرد .
حبیب, دوستِ من, که همیشه برندۀ بازی بود،
نمرده و در اندرون دلم زنده است.

 

وام گرفته از سیاوش کسرایی *