با آن­ها كه بالاى ديوار نشسته­اند

دوشنبه ۱ آذر ۱۳۸۹


نان از سفره و كلمه از كتاب،

چراغ از خانه و شكوفه از انار،

آب از پياله و پروانه از پسين،

ترانه از كودك و تبسم از لبان­مان گرفته­ايد،

با روياهامان چه مى­كنيد!

ما رويا مى­بينيم و شما دروغ مى­گوييد ...

دروغ مى­گوييد كه اين كوچه، بن بست و

آن كبوتر پر بسته، بى آسمان و

صبورى ستاره بى سرانجام است.
ما گهواره به دوش از خوف خندق و

از رود زمهرير خواهيم گذشت.

ما مى­دانيم آن سوى سايه سار اين همه ديوار

هنوز علايمى عريان از عطر علاقه و

آواز نور و كرانه­ى ارغوان باقى ست.

سرانجام روزى از همين روزها برمى­گرديم

پرده­هاى پوسيده­ى پر سئوال را كنار مى­زنيم

پنجره تا پنجره ... مردمان را خبر مى­دهيم

كه آن سوى سايه سار اين همه ديوار

باغى بزرگ از بلوغ بلبل و فهم آفتاب و

نم نم روشن باران باقى ست.

ستاره از آسمان و باران از ابر،

ديده از دريا و زمزمه از خيال،

كبوتر از كوچه و ماه از مغازله،

رود از رفتن و آب از آواز آينه گرفته­ايد،

با روياهامان چه مى­كنيد؟

ما رويا مى­بينيم و شما دروغ مى­گوييد...

دروغ مى­گوييد كه فانوس خانه شكسته و

كبريت حادثه خاموش و

مردمان در خواب گريه­اند.

ما مى­دانيم آن سوى سايه سار اين همه ديوار،

روزنى روشن از روياى شب تاب و ستاره روييده است.

سرانجام روزى از همين روزها

ديده بانان بوسه و رازداران دريا مى­آيند

خبر از كشف كرانه ى ارغوان و

آواز نور و عطر علاقه مى­آورند.

حالا بگو كه فرض

سايه از درخت و رى را از من،

خواب از مسافر و رى را از تو،

بوسه از باران و رى را از ما،

ريشه از خاك و غنچه از چراغ نرگس گرفته­ايد،

با روياهامان چه مى­كنيد!؟



Tribute2Freedom