برای قصه‌گوی شهر سنگستان

گویند که "امید و چه نومید!" ندانند
من مرثیه‌گوی وطن مرده‌ی خویشم
اخوان



در این ویران‌سرای بی در و پیکر
که می‌جوشد ز شب دائم شبی دیگر

در این‌جا که فرو مرده چراغ جان
پـَس ِ انبوهـی از اوهـام بی‌بـاور

و خفته خنده چون بغضی فروخورده
به ژرفای سکوت ِ بال و پر گـُستر

پی شوریدن ِِ شعرم که شیداوش
فشانـَد پر تو ات را بردل دفتر

تو که در شهر "سنگستان"* نگنجیدی
و بالیدی در آن هنگامه بی‌یاور

رهاندی پای در زنجیر ِ گفتن را
شکوفاندی ز تاریکی بسی اختر

و در بهت کهنسال فراموشی
زدی بر خرمن بی‌حاصلان اخگر

سپیده در سپیده روشنـی دادی
بر آن شب‌های بی‌پایان بی‌خاور

و می‌تابد هماره نور "امید"ت
بر این ویران سرای بی‌در و پیکر



* "قصه‌ی شهر سنگستان" عنوان شعری از مهدی اخوان ثالث (م. امید) که در ١٣٣٩ خورشیدی سروده شده است.