هم‌آورد نهایی شیخ‌وشاه در ایران اصلاحات است؟

هم‌آورد نهایی شیخ‌وشاه در ایران اصلاحات است؟ گفت‌وگو ی اکبر کرمی و فریدون احمدی

در گفت‌وگو با فريدون احمدی جمهوری‌خواه، از کادرها ی اصلی و قدیمی ی فداییان خلق (اکثریت)، و اکنون در شورا ی مدیریت گذار و نزدیک به سلطنت‌طلبان پرسیده‌ام: نامه ی اصلاح‌طلبان به کدام آدرس فرستاده شده است؟ اصلاح‌طلبان چه می‌گویند که هم شیخ و هم شاه را آزرده‌اند؟ و از همه‌سو باره ی تاخت‌وتاز شده‌اند؟ رضا پهلوی اکنون کجا ایستاده است؟ چرا او که زمانی به میانه‌روها در ایران چشم‌دوخته بود، به اصلاح‌طلبان در ایران چنین با خشم می‌نگرد؟ چرا هم‌ شیخ و هم شاه در ایران اصلاح‌گری و اصلاح‌گران را دشمن خود می‌پندارند؟ چشم اسفندیار فرآیندها ی اصلاح‌گری و بازآرایی (رفرم) در ایران چیست؟ و چرا براندازان و براندازی تا این‌پایه با اصلاح‌طلبان کینه‌توزانه رفتار می‌کنند؟ آیا در جریان برانداز بیش از خشم و هیجان سازوکار و راه‌کاری برای گذار دیده می‌شود؟ آیا براندازی چیزی بیش از آرمان‌گرایی، بخت‌گرایی و فرهنگ انتظار است؟ و آیا براندازان از روی ناچاری و بی‌بروباری است که آویزان بی‌گانه‌گان شده‌اند و تا دشمن‌یاری با ایران پیش رفته‌اند؟ براندازی در نبود برنامه، سازوکار و راه‌کاری برای براندازی چیست؟
اهمیت این پرسش‌ها و پاسخ‌ها ی از احمدی آن‌جاست که وی از دعوت‌شده‌گان به گردهم‌آیی مونیخ و یکی از سخنران‌ها ی آن بوده است. آیا احمدی که در زمان محمدرضا‌شاه چریک و انقلابی بوده است، از انقلابی‌گری فاصله گرفته‌است؟ یا به زبان و بهانه‌ای دیگر هنوز انقلابی است؛ در پی انقلابی دیگر و هم‌چنان در جای‌گاه نادرست تاریخ ایستاده است؟ آیا انقلابی‌گری ام‌روز می‌تواند جبران انقلابی‌گری دیروز باشد؟
آیا کسانی که برانداز هستند، در کینه‌ای که از جمهوری اسلامی و زندان‌بان اعظم آن توخته‌اند، گرفتار شده‌اند؟ یا آن‌ها فراتر از هیجان و کینه یا شوق رهایی، راهی هم به رهایی می‌شناسند؟ و سازوکاری برای براندازی هم دارند؟ و برساخته‌اند؟ سازوکارها ی براندازی کدام‌اند؟ و مگر ام‌روز بیش از هم‌کاری با دشمنان جمهوری اسلامی (که کم‌وبیش دشمنان ایران هم هستند) برای گذاشتن تنگناها ی تازه ی مانداریگ و اقتصادی روی دوش مردم و حکومت و کشاندن پای جنگ و جنگ‌‌طلبان به خاک ایران سازوکار دیگری هم برای براندازی هست؟ میان کسانی که در جنگ کنار اسراییل ایستاده‌اند، کسانی که برآن‌اند دوباره پا ی جنگ را به ایران بکشند و کسانی که برانداز هستند، چقدر فاصله است؟ آیا آن‌ها که براندازتر هستند، به رضا پهلوی نزدیک‌تر اند؟ پویش این براندازان بیرونی و کسانی که در درون در برابر اصلاحات ایستاده‌اند (براندازان درونی) چیست؟ و چرا این جریان‌ها که در بنیادها محافظه‌کار هستند و باید باشند تا این پایه خود را انقلابی می‌دانند؟ میان شیخی که می‌گوید: «من انقلابی‌ام» (و ۴۷ سال پس از انقلاب اصلاح‌طلبان را ضدانقلاب می‌داند و می‌کوبد)  و شاهی  که خود را «رهبر انقلاب ملی» خوانده است، چه اندازه فاصله است؟ چرا اصلاح‌گری هم‌آورد نهایی شیخ‌وشاه است؟ کسانی که از اصلاحات می‌گریزند؛ یا از اصلاحات می‌گویند، اما در فرآیندها ی اصلاح‌گری جدی نیستند باید تا ابد بارکش غول استبداد شیخ‌وشاه باشند. اگر اصلاحات در ایران به جایی نرسد، تنها گرودنه ی شیخ‌وشاه در ایران خواهد چرخید؛ همین!