جنگ، جمهوری‌خواهی و براندازی

جنگ، جمهوری‌خواهی و براندازی: گفت‌وگو ی اکبر کرمی و بهروز خلیق
در گفت‌وگو با بهروز خلیق سیاست‌مدار کهنه‌کار جمهوری‌خواه، از رهبران حزب چپ و کارگزار هم‌گامی پرسیده‌ام: آیا جنگ در گفتمان براندازی ترک انداخته است، و آن را دچار بحران کرده است؟ یا بیش‌تر و پیش‌تر جنگ به براندازی گفتمان براندازی رسیده است؟ آیا هم‌چنان که زمانی سعید حجاریان در باره ی اصلاحات گفت: «اصلاحات مرد، زنده‌باد اصلاحات» ما هم باید بگویم گفتمان براندازی براندازی شد؟ آیا در بنیادها گفتمان جمهوری‌خواهی می‌تواند اندرگفتی براندازانه بپذیرد؟ یا بدپنداری ی براندازی نسبتی با جمهوری‌خواهی ندارد؟ و جمهوری‌خواهان برانداز در جهانی رویایی و ذهنی زندانی شده‌اند؟
چرا گروهی از جمهوری‌خواهان که خود را برانداز می‌خوانند، در جریان جنگ که فرصتی برای براندازی روی‌داد، به جنگ نه گفتند و کنار جمهوری اسلامی یا دست‌کم کنار ایران ایستادند؟ آیا این براندازان براندازی و سازوکارها ی آن را نمی‌شناسند؟ یا آن‌ها جوزده شدند و شعارها ی براندازانه ی خود را فراموشیدند؟ مرز و کرانه ی گذار براندازانه و اصلاح‌طلبانه کجاست؟ و‌ چرا  پاس‌داشت این کرانه برای کسانی که آماج مردم‌سالاری و دولت ملی دارند، اهمیت دارد؟
چه‌گونه می‌توان با شیبی آرام که هم برای پادایست‌مان (Opposition) ایرانی امیدانگیز باشد و هم برای ایست‌مان (Position) هراس‌انگیز نباشد، دولت جنگ را به دولت گذار دگردیسید و تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری در باره ی جنگ و صلح را به اراده ی مردم سپرد؟ آسیب‌شناسی جنگ در ایران آشکارا به شکاف مردم و‌حکومت می‌رسد، و بسیار خردمندانه است که پاسخ به جنگ و‌ جنگ‌افروزی در پرداختن به آسیب مادر درمان و چاره شود. تنها یک دولت ملی و مردم‌سالار است که می‌تواند با سامانش قدرت و داوری صلح، رام‌داری و آرامش را در ایران پایدار کند.