رمان دیستوپیایی ۵۶ درجه نوشته حسین نوش‌آذر: سفری شاعرانه به ایران آینده
نوول دیستوپیایی «°۵۶» نوشته حسین نوش‌آذر در انتشارات آسمانا منتشر شد. این اثر در آینده نزدیک، بر خط سفر به ایران اتفاق می‌افتد. در اطلاعیه ناشر آمده است:
«یکصد و سی سال پس از انقلاب ۵۷، ایران در اثر گرمایش زمین و بیابان‌زایی و تنش‌های آبی، در گرمای ۵۶ درجه‌ای کویر می‌سوزد. راوی و هما، زوجی کنجکاو از برکلی، در جست‌وجوی ریشه‌های گمشده‌ی فرهنگی، به سرزمینی ویران قدم می‌گذارند. از اسپادانای خیال‌انگیز تا آشتیان، آرمان‌شهری پر از خطا، آن‌ها با پرسش‌های بنیادین روبه‌رو می‌شوند: هویت چیست؟ سوگ چه معنایی دارد؟ زندگی چه ارزشی؟ آیا جویبار افسانه‌ای زاگرس، امیدی برای زایش دوباره زندگی خواهد بود؟»
حسین نوش‌آذر در یادداشتی که در انتهای کتاب نوشته شده، یادآوری کرده است که در سال ۲۰۱۶ بخشی از فصل نخست این کتاب را نوشت و سپس ۹ سال بعد در پنج روز باقی کتاب را در یک فرصت تنفس از کار درآورد. او می‌نویسد:
«می‌توانم بگویم که این داستان نه در ۹ سال و پنج روز که در پنج روز و ۹ سال نوشته شده است.»
و در ادامه می‌افزاید:
«هدف اصلی من این بود که با توصیف دقیق محیطی مانند ایرانِ ویران‌شده با دمای ۵۶ درجه، منابع طبیعی نابودشده، و جامعه‌ای وابسته به گردشگری، مطابق با موازین ژانر دیستوپیایی (ویران‌شهری)، تصویری هشداردهنده ارائه دهم.»
لحن شاعرانه در توصیف کویر و ترکیب آن با واقعیت‌های خشن دیستوپیایی، از ویژگی‌های برجسته‌ی سبک نویسنده در این کتاب است.
بر اساس اطلاعیه ناشر، نوش‌آذر در «°۵۶»با ترسیم آینده‌ای ویران‌شده از ایران تحت تأثیر گرمایش زمین و فروپاشی تمدن، به بازخوانی هویت فرهنگی و معنای زندگی در جهانی بی‌ثبات می‌پردازد. سفر راوی و هما به ایرانِ آینده، استعاره‌ای از جست‌وجوی ناکام برای یافتن ریشه‌هایی است که دیگر وجود ندارند. در سطحی دیگر، رمان با به چالش کشیدن مفهوم «آرمان‌شهر»، نشان می‌دهد که هر نظامی، حتی آن‌هایی که ادعای نجات بشر را دارند در نهایت به سرکوب فردیت روی می‌آورند. نوش‌آذر در این اثر، با تلفیق عناصر علمی‌تخیلی، اسطوره‌ای، و واقعیت‌گرایانه، پرسش‌هایی بنیادین درباره‌ی هویت، حافظه، و مسئولیت انسان در قبال آینده مطرح می‌کند.
نشانی تهیه کتاب
