سخنرانی بهروز اسدی در مراسم گرامیداشت یاد جانباختگان راه آزادی / ماینتس، آلمان
با سلام به خانمها و آقایان، دوستان و میهمانان عزیز که از کشور های دور تر همراه ما هستید خوشآمد میگویم. از تک تک شما سپاس ویژه دارم. از اینکه آمدید تا در کنار یکدیگر علیه فراموشی یاد جانباختگان راه آزادی را گرامی بداریم. یاد از آنان که در میان ما نیستتد.
آنان توسط یک نظام تبهکار و سرتاسر جنایت به خاک افتادند. دهه شصت و اوج آن تابستان سال ۶۷، عزیزانی به خاطر عقیدهشان با گلوله و یا طناب دار جلادان، جان عزیزشان را از دست دادند. فرهنگسرای بنیاد مالتزر و دستاندرکاران حضور شما شاهدان، شاکیان و قربانیان و حضور پرمعنای شما داغداران، جان بدر بردگان، آسیب دیدگان را گرامی میدارد.
پاس میداریم مقاومت و اعتصابات زندانیان سیاسی را. پاس میداریم اعتراضات اقشار و طبقات اجتماعی که با اعتصابات به دنبال حق و حقوق خویش هستند. کادر درمانی و بویژه پرستاران شریف، امروز برای خواستههایشان دست به اعتصاب سراسری زدهاند. لذا در این برهه زمانی وجود و حضور شما عزیزان را باید در دفاع از مبارزات درون ایران گرامی بداریم.
ما خود را در مقابل ناعدالتیها و ظلمها و جنایات موظف میدانیم و دست خویش را به دادخواهان و عدالتطلبان دراز کرده تا بتوان درد مشترکمان را به شکل و فرم معنادار و حک در تاریخ همراه با دیگران معنا بدهیم.
کشتار های ۴۵ ساله گذشته و کشتار ۶۰ تا ۶۷ نمونه بارزی از جنایت عليه بشریت این جانیان است.
هنگامی که گزارشگر سابق حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران آقای جاوید رحمان کشتار جمعی ۶۷ را جنایاتی بزرگ و مخوف علیه بشریت ارزیابی کردند، ابعاد فاجعه جنایات این رژیم را بیان میدارد. درسآموزی، تاریخنگاری و ثبت آن امروز بسیار حائز اهمیت است. اگر او و دیگر شاهدان کشتارها نبودند، کمیته حقیتیاب سازمان ملل شاید نتیجهگیری دیگری میگرفت.
دادخواهان با پیگیری به عیان نشان دادند که قادر شدهایم تاریخ جنایت این رژیم جهل و تبهکار را به تصویر بکشیم و ثبت نمایم. این بخشی از جنبش اجتماعی و مدنی و سیاسی مردم درون و برون کشور میباشد. باید به اندازه توانمان در برابر دستگیری و شکنجه و اعدام ایستاد و مبارزه کرد. حضور ما در اینجا یعنی تقابل با سکوت.
نباید باید با سکوتمان به قتلهای این رژیم تمامیتخواه و ارتجاعی مشروعیت بخشیم. پیوستگی دادخواهی برای عدالت در سطوح مختلف و اشکال متفاوت یک ضرورت عاجل را جدا از هر مسلک و اندیشه در مقابل ما را قرار داده است؛ سکوت یعنی تایید فراموشی.
یکی از دلایل حضور ما امشب علیه فراموش و بیتفاوتی در برابر قتل و اعدام است. حکومت اسلامی را شاید بتوان یکی از بیتحملترین و بیرحمترین حکومتهای جهان خواند و نقد تنها به یک دوره از این حکومت نباید باشد. بلکه تمامی دوران این حاکمیت و نقد و نفی آن بطور مداوم و مستمر در دستور کاری و عملی امر مبارزه باشد.
اکنون در استانه دومین سالگرد قتل حکومتی مهسا هستیم بیش از ۴۰۰ تن از عزیزان در میان آنان کودکان و نوجوانان و جوانان در اثر گلوله در خیابانهای و اعدامها به قتل رسیدند. بنابراین مراسم امسال یادمان تابستان سال ۶۷ و پاسداشت نام تمام جانباختگان راه آزادی در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی است.
پیوند مانیفست زن زندگی آزادی با جنبش دادخواهی و عدالتخواهی برای رسیدن به آزادی دمکراسی و کرامت انسانی میرود که طومار رژیم بهغایت ارتجاعی و عقبگرا را برچینند. زنان قهرمان و حق طلب در صف مقدم برای رسیدن به ازادی شجاعانه وبی باکانه ایستاده اند.
اما دوستان گرامی در این فرهنگسرا بنا بر وظیفه و تعهد به سهم خویش، علیه فراموشی باغچه یادمانی را بنا شده است که ۳ سال پیش علیه فراموشی و یادآوری جنایات رژیم ارتجاعی با همت یاران و مناسبتهای مختلف بنا شده است.
سپاس از سخنگويان متعهد خانم سرور کسمایی عزیز، رضا معینی عزیز و فرج سرکوهی عزیز و مهدی اصلانی عزیز، که در تدارک این برنامه زحمات زیادی کشید. سپاس از هنرمندان متعهد نیلوفر بیضایی و ستاره سهیلی و استاد تهرانی عزیز و دست اندرکاران این مراسم بویژه رفقای و دوستان گروه همبستگی با انقلاب مردم ایران زن زندگی آزادی فرانکفورت، ماینتس و ویسبادن در تهیه و تدارک این مراسم نقش بسزا را بر دوش کشیدنند.
به امید آزادی و روز های بهتر برای ایران
نه به اعدام
زندانیان سیاسی و عقیدتی آزاد باید گردد
زن زندگی آزادی
اول سپتامبر ۲۰۲۴
شهریور ۱۴۰۳
بهروز اسدی فعال حقوق بشر و فعال سیاسی و برگزار کننده
