حزب دمکراتیک مردم ایران: مردم ایران صلح می‌خواهند
بیانیه حزب دمکراتیک مردم ایران؛ مردم ایران صلح می‌خواهند
در هفته های اخیر شاهد اوجگیری تنش های نگرانی آور جنگ افروزانه میان ایران و اسراییل بوده ایم. خطر فرارویی این تنش ها به جنگی تمام عیار زندگی و امید به آینده مردم ایران و منطقه را بیش از پیش تیره و تار کرده است.
واقعیت این است که جناح های راست تندرو در ایران و اسراییل از یکدیگر تغذیه و همدیگر را تقویت می کنند. در این میان آنچه قربانی می شود، صلح و امنیت، توسعه و رفاه، و آزادی‌ها و حقوق مردم ایران و اسرائیل و فلسطین و منطقه است. حکومت راست افراطی اسراییل و تندروهای فرقه گرای حاکم در ایران، جنگ افروزی را ابزاری برای توجیه سیاست های سرکوب گرانه خود، گذر از تنگناهای داخلی و رهایی از بن بست در سیاست منطقه ای شان ساخته‌اند.
اقدام تحریک آمیز دولت اسراییل در حمله به ساختمان کنسولگری ایران در دمشق، اقدامی آگاهانه در تحریک ایران به تلافی جویی و حمله مستقیم نظامی بود. دولت اسرائیل که به واسطه جنایات تکان‌دهنده و بی‌پایان در غزه، به شکل کم سابقه ای تحت فشار افکار عمومی جهان و حتی متحدین خود قرار گرفته بود، می خواست برای تغییر این وضعیت بار دیگر به حامیان خود نشان دهد «هستی اش در خطر است».
این حمله و خودداری شورای امنیت در محکومیت اقدام اسراییل، تداوم سیاست «نه جنگ و نه صلح» در برابر اسراییل را با چالشی بزرگ رو به رو کرد. ادامه سیاست خویشتنداری به معنای پذیرش بن بست کامل سیاست منطقه ای کنونی جمهوری اسلامی بر محور اسراییل ستیزی بود. یکی از پایه های مهم سیاست ایدئولوژیک-فرقه ای جناح تندرو حاکم در جمهوری اسلامی یعنی نابودی دشمن صهیونیستی با خطر فروریزی روبرو بود. منطق بازدارندگی ادعایی این حمله تلافی جویانه تنها با پذیرش سیاست زیان بار منطقه ای جمهوری اسلامی در رویارویی با اسراییل قابل درک است.
محوری شدن سیاست مبارزه با اسراییل در جمهوری اسلامی از دوره احمدی نژاد آغاز شد و با تضعیف و حذف دولت روحانی، و یک دست کردن حاکمیت در دستان جناح راست فرقه ای و عناصری چون جبهه پایداری، در زمان رئیسی به اوج خود رسید. محوری کردن اسراییل ستیزی پیش از هر چیز ابزاری برای از میدان به در راندن حریفانی بود، که با اقداماتی نظیر تلاش در پذیرش طرح صلح ملک فهد و یا طرح برجام، در جهت تنش زدایی در سیاست خارجی عمل می کردند. بی تردید ادامه و افزایش تنش های خارجی، در ایران تنها به سود گروه کوچکی از تشنگان قدرت و ثروت است که خود را پشت اعتقادات فرقه ای و آخرالزمانی مخفی کرده است.
حاکمیت جمهوری اسلامی ایران با نمایش حمله بزرگ «وعده صادق» تلاش کرد با نشان دادن اقتدار، انگیزه و انسجام نیروهای حامی اش را تقویت کند. در عین حال ما شاهد بیشتر شدن فشارهای سیاسی و اجتماعی مانند افزایش رعب و وحشت علیه شهروندان با اجرای طرح ضربتی حجاب و موج دستگیری و فشار علیه مطبوعات و روشنفکران هستیم. حکومت مخالفان و ناراضیان را در تنگنای وضعیت جنگی قرار می دهد تا خود را از بن بست و تنگناهای داخلی برهاند. این همه در حالی است که اقتصاد ایران گرفتار بحران است و سایه گسترش تحریم ها و فشارهای بین المللی به موج ناامیدی و تیره و تار شدن چشم انداز آینده دامن می زند.
تغییر سیاسی در ایران ضروری است، اما تغییر تنها در شرایط، صلح و آرامش، به دست مردمان ایران خواستنی و پذیرفتنی است. تنش زدایی نخستین گام برای دفاع از منافع و حقوق و آزادیهای مردم ایران و منطقه است.
جمعه، ۳۱ فروردين ۱۴۰۳
