بهایی‌ستیزی را متوقف کنید / بیژن اشتری
والا من معنی این ستیز بیهوده حاکمیت ایران با بهایی‌ها را اصلا نمی‌فهمم. من به عنوان یک مسلمان شیعه در محله‌ای از شهر اراک بزرگ شدم که به اصطلاح اقلیت‌های دینی در آن زندگی می‌کردند. در سه راه ارامنه خیابان دکتر نیسانیان کوچه کشیش پشت کلیسا.
تقریبا همه همبازی‌های کودکی من یا یهودی بودند یا بهایی یا ارمنی. همسایه‌های ما هم عموما غیرمسلمان بودند. هر چقدر بگم چه انسان‌های شریف و بی‌آزاری بودند کم گفتم.
صمیمی‌ترین دوستم یک بهایی بود به اسم مهرداد که چند سال پیش فوت کرد. انقلاب که شد مغازه پدرش را که در بزرگترین میدان شهر بود به حکم یک مجتهد مصادره کردند. آنها با یک مصیبتی خانه‌شان را فروختند و به تهران مهاجرت کردند. وحشت داشتند که خانه را به مسلمان بفروشند و به همین خاطر به یک یهودی فروختند تا خطر مصادره کمتر باشد.
سختی های بسیار کشیدند که بماند. نه مهرداد نه پدر و مادرش نه برادر و خواهرهایش نه اهل تبلیغ بهاییت بودند نه اهل سیاست. ایرانی و هموطن ما بودند و فقط می‌خواستند در کشورشان، مثل همه ما، زندگی آرامی داشته باشند. اما خیلی اذیت شدند و آسیب‌های مالی و روحی بسیاری دیدند.
و من همیشه برام سوال بوده که این همه زجر و رنج برای چه؟ مهرداد چون پدر و مادرش بهایی بودند به اجبار بهایی بود. او بهاییت را از سر اراده و تصمیم شخصی انتخاب نکرده بود و هیچ نقشی در بهایی شدنش نداشت. بهایی نشده بود بلکه بهایی زاده شده بود. اگر در یک خانواده مسیحی به دنیا آمده بود مسیحی تلقی می‌شد.
من هم شیعه هستم چون پدر و‌مادرم شیعه بودند. این یک جبر زاد و ولدی است که شامل همه ابنای بشریت می‌شود.
ستیز با بهایی‌ها و اصولا ستیز با هر دین و مذهب و مرامی به نظرم کار نادرستی است.چنین کاری غیرانسانی است. والا به خدا اینها هموطنان ما هستند، ایرانی‌اند، همسایه و همشهری ما هستند. لطفا اذیتشان نکنید.
