پایان اعتصاب غذای صبا کردافشاری در زندان
صبا کردافشاری، فعال مدنی محبوس در زندان قرچک ورامین روز دوشنبه ۲۷ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰ به اعتصاب غذای خود پایان داد.
به گزارش خبرگزاری هرانا، خانم کردافشاری که از روز شنبه ۱۸ اردیبهشت‌ماه در اعتراض به افزایش فشار‌ها بر خانواده خود و دیگر زندانیان سیاسی و با خواسته آزادی مادرش، راحله احمدی که به دلیل اطلاع‌رسانی در خصوص وضعیت فرزندش به حبس محکوم شده و هم‌اکنون دوران محکومیت خود را در زندان اوین سپری می‌کند، اعتصاب غذا کرده بود. هم اکنون طی نامه‌ای به شرح دلایل شکستن اعتصاب و شرایط جسمی خود پرداخته است.
وی پیشتر نیز روز سه‌شنبه ۲۱ اردیبهشت‌ماه طی نامه‌ای از اعتصاب غذا و داروی خود خبر داده و به توضیح دلایل این اقدام پرداخته بود.
متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته در ادامه می آید:
«سالهاست که پاسخ اعتراضات و اعتصابات ضرب و شتم و گلوله باران است. سالهاست که اگر دهان باز کنیم و درباره حق و حقوق و عقاید پایمال شده‌ات سخنی بر زبان جاری نمایی، پاسخی جز بازداشت، انفرادی، شکنجه روحی و جسمی، زندان و اعدام دریافت نمی‌کنی. سالهاست که اگر خانواده‌ها در برابر کشته و زندانی شدن فرزندانشان به دنبال حق خواهی باشند، سرنوشتی جز سرنوشت فرزندانشان نخواهند داشت. سالهاست که در تلاشند تفکر و تعقل، حق انتخاب و تصمیم گیری در این کشور از بین برود و مردمانی همچون ربات با عقایدی پوچ و خشک تربیت کنند.
اما نتوانستند و هرگز نمی‌توانند آنچه را در مغزهای کوچ زنگ زده‌شان است به ما تزریق کنند. نمی‌توانند افکاری را که حتی خودشان نیز به آن باور ندارند به دیگران دیکته کنند. در مقابلم دستانمان که به نشانه اعتراض گره خورده با توپ و تفنگ به استقبالمان می‌آیند و در برابر قلم‌هایی که گویای عقاید و آرمان‌های ما است نیز تاب نمی‌آورند و قلم‌ها را از میان برمی‌دارند.
همین روال نیز در زندان‌ها تکرار می‌شود. زندانی که تنها ابزار مبارزه‌اش اعتصاب غذا و تحصن است را با روش‌های گوناگون وادار به سکوت می‌کنند. مطالبه گری با را اعمال خشونت جواب می‌دهند. تنهایمان و قلم‌هایمان را از میان بردید. ولی چگونه می‌توان آنچه را که در افکارمان می‌پرورانیم و از گفتنش هراسی به خود راه نمی‌دهیم را نابود کنید؟! مبارزه در راه آزادی با اعمال فشار و یا تهدید پایان نمی‌یابد بلکه راه خود را در محیطی طوفانی پیدا می‌کند و به سرانجام می‌رساند.
در تاریخ ۱۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰ برای پایان دادن به اعمال فشار نسبت به خانواده زندانیان سیاسی و با درخواست آزادی مادرم، راحله اصل احمدی دست به اعتصاب غذا زدم ولی متاسفانه از شرایط جسمی مناسبی برخوردار نیستم. کاملا آگاهم که جان انسان‌ها برای جمهوری اسلامی ارزشی ندارد پس ناچارم به اعتصاب غذایم پایان دهم ولی همچنان به دنبال احقاق مطالباتم هستم. ظلم هرگز پایدار نمانده و پایدار نیز نخواهد ماند.
صبا کردافشاری/ ۲۷ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰/ زندان قرچک ورامین.»
