دقایق پایانی یک بازی فرسایشی / یدالله کریمیپور
به نظر میرسد بازی حکومت با رقبایش (خارجی- داخلی) به دقایق ۷۵ تا ۸۰ رسیده است؛ جایی که فرسودگی بر استراتژی غلبه میکند.چرا؟
۱. ابتکار عمل جای خود را به واکنشهای انفعالی داده است.
۲. بازی دفاعی و مبتنی بر «خرید زمان» شده است.
۳. سرمایه اجتماعی به عنوان سوخت اصلی تیم، رو به پایان است.
۴. تماشاگران دیگر تشویق نمیکنند؛ بخشی ناامید و بخشی منتظر سوت پایاناند.
۵. تیم گل خورده، ولی هنوز به بازی ادامه میدهد.
۶. نظام بینالملل هنوز سوت پایان را نزده، ولی ورود به «وقتهای تلفشده» قطعی است.
۷. احتمال دریافت گلهای بیشتر یا تساویِ حداقلی وجود دارد، ولی توانِ یک «بازگشت پرقدرت» و پیروزی بزرگ دیگر در حافظه این تیم نیست.
سرنوشت ایران دیگر در آغاز نیمه دوم رقم نمیخورد؛ همه چیز به اتفاقات غیرقابلپیشبینی در دقایق پایانی و وقتهای اضافه گره خورده است.
ایا در این دقایق آخر، احتمال تعویض طلایی یا تغییر تاکتیک ناگهانی هست؟ یا نیمکت ذخیره ها خالی مانده است؟
منبع: تلگرام نویسنده
@karimipour_k
