سمیه رشیدی، زندانی سیاسی محبوس در قرچک به کما رفت

سمیه رشیدی، شهروند تهرانی، در اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ هنگام شعارنویسی روی دیوارهای محله جوادیه بازداشت شد. مأموران ابتدا او را به بازداشتگاه منتقل کردند و سپس به بند زنان زندان اوین و پس از حمله اسراییل، همراه با سایر زنان زندانی به زندان قرچک ورامین منتقل شد.

گزارش‌ها حاکی از آن است که طی ماه‌های پس از بازداشت، سمیه بارها دچار تشنج شد، اما با کم‌توجهی مسئولان زندان و تأخیر در اعزام به بیمارستان مواجه گردید. این بی‌توجهی مداوم، وضعیت جسمی او را به مرحله‌ای بحرانی رسانده و اکنون وی در کما و با سطح هوشیاری بسیار پایین در بیمارستان بستری است. پزشکان وضعیت او را بحرانی توصیف کرده‌اند.

بر اساس قوانین کیفری ایران، شعارنویسی — چه علیه اعدام یا حاکمیت و چه در حمایت از زندانیان سیاسی — به صورت مستقل جرم‌انگاری نشده است. با این حال، قوه قضاییه در بسیاری از موارد از اتهام «تبلیغ علیه نظام» (موضوع ماده ۵۰۰ قانون مجازات اسلامی) برای برخورد با افرادی که اقدام به شعارنویسی می‌کنند، استفاده می‌کند.

یک منبع مطلع پیش‌تر به هرانا گفته بود که مسئولان زندان به جای رسیدگی جدی، مشکلات جسمی رشیدی را «تمارض» تشخیص داده و تنها داروهای آرام‌بخش برای او تجویز کرده بودند. این رویکرد سبب شد وضعیت او بحرانی شود و نهایتا به کما برود. این فاجعه در حالی رخ می‌دهد که ۲۸ شهریور، جمیله عزیزی، زندانی مالی در زندان قرچک، به دلیل محرومیت از رسیدگی درمانی جان باخت. او با وجود سپری شدن بیش از یک هفته از تأمین وثیقه آزادی، همچنان در زندان نگه داشته شده و به مراکز درمانی اعزام نشده بود.

این حادثه بار دیگر نگرانی‌ها درباره بی‌توجهی به سلامت زندانیان و نحوه برخورد دستگاه قضایی با اقدامات مدنی و اعتراض‌های صلح‌آمیز را برجسته می‌کند.

دادبان، هرانا