پیام هانا نویمن به مراسم سومین سالگرد خیزش مهسا در فرانکفورت
سه سال گذشته است. سه سال از زمانی که ژینا مهسا امینی به قتل رسید، فقط به این دلیل که نخواست خود را به اجبار رژیم ایران تسلیم کند. نام او در این سه سال به یک نماد تبدیل شد. نمادی برای یک جنبش، برای شجاعت، برای زندگی، برای آزادی – و این هم به خاطر شماست. زن، زندگی، آزادی – این یک شعار نیست. این تبدیل به پژواکی جهانی شده است. امروز هر کودکی می‌داند که این رژیم تا چه اندازه بی‌رحم است. پژواکی که از ایران برخاست، اما در فرانکفورت، در بروکسل و در سراسر جهان طنین‌انداز شد.
من از همه کسانی که در شکل‌گیری این پژواک سهیم بودند و نیز از کسانی که امکان گفت‌وگوی امروز را فراهم کردند، تشکر می‌کنم. به‌ویژه از «فوروم زن، زندگی، آزادی آلمان» و از بهروز اسدی برای کار پیگیرانه و خستگی‌ناپذیرش که مرا بسیار تحت تأثیر قرار داده است. و همچنین از دوست و هم‌حزبی‌ام نرگس اسکندری-گرونبرگ تشکر می‌کنم، که نه تنها میزبان این نشست است، بلکه خود بخشی از این جنبش است.
و من به‌ویژه از همه کسانی که از درون ایران با وجود همه خطرات در این بحث‌ها شرکت می‌کنند، تشکر می‌کنم. این عملی است که نشان از شجاعتی بزرگ دارد. و هنگامی که ما در این روزها یا امروز به یاد ژینا مهسا امینی هستیم، باید همزمان واقع‌بینانه اذعان کنیم: سرکوب در ایران تشدید شده است. اعدام‌ها بیشتر شده، زندانیان سیاسی بیشتر شده‌اند، ترس بیشتر شده و سرکوب حتی در اینجا هم از طریق سرکوب فراملی وجود دارد. رژیم ایران گروگان‌ها را به‌عنوان سلاح علیه مردم خودش به‌کار می‌برد. نیروهای بیشتری، دانشجویان، هنرمندان و روزنامه‌نگاران، همه بالاترین بها را برای بلند کردن صدای خود می‌پردازند. و همزمان وقتی در گفت‌وگوهای بین‌المللی درباره ایران صحبت می‌کنیم، موضوعات دیگری هم مطرح می‌شود.
برنامه هسته‌ای و تحریم‌ها، برجام، موضوعات مهمی هستند. اما اگر در بروکسل یا واشنگتن پرسش درباره غنی‌سازی اورانیوم مهم‌تر از پرسش درباره حقوق بشر باشد، پس چیزی به‌طور بنیادی اشتباه است. به همین دلیل من به‌روشنی و همراه شما در همه این نشست‌ها می‌گویم: حقوق بشر باید در مرکز هر ابتکار دیپلماتیک قرار گیرد – نه در حاشیه، نه به‌عنوان پاورقی، بلکه به‌عنوان خط قرمز در هر مذاکره. اتحادیه اروپا نباید هیچ توافقی با رژیم ایران امضا کند، مگر با شروط روشن حقوق بشری. ما به تحریم‌های هدفمند علیه کسانی نیاز داریم که مسئول سرکوب، شکنجه، اعدام و سرکوب فراملی هستند – از جمله سپاه پاسداران انقلاب. و اینجا بار دیگر به‌صراحت می‌گویم: سپاه پاسداران باید سرانجام به‌عنوان یک سازمان تروریستی شناخته شود.
در عین حال – و این نیز وظیفه ما در آلمان است – باید از کسانی که فرار می‌کنند، حمایت کرد. کسی که از ایران تحت تعقیب است، زیرا برای آزادی مبارزه می‌کند، نباید در اروپا با رد شدن، کاغذبازی و اخراج روبه‌رو شود. ما به یک نظام پناهندگی و مسئولانی نیاز داریم که واقعیت پیگرد سیاسی را بفهمند و بپذیرند – و بدانند که در ایران این واقعیت بسیار حاد است. اما سیاست خارجی کافی نیست. ما به فضاهای بیشتری مثل همین فضایی که امروز شما ایجاد کرده‌اید نیاز داریم: فضاهایی برای بحث، برای تنوع، برای چشم‌اندازهای مشترک. وقتی در سطح سیاسی با ایران صحبت می‌کنیم، باید پیش از هر چیز با مردم ایران صحبت کنیم – و همچنین با دیاسپورا که خوشبختانه ایده‌های بسیار متفاوتی برای آینده کشور دارد تا این رژیم.
و همچنین خوب است که در دیاسپورا این همه تنوع وجود دارد. اما در کنار این تنوع امیدوارم هیچ‌گاه فراموش نکنید: هدف، ایران آزاد است – و این همه ما را متحد می‌کند. ایرانی که بر کرامت و حقوق بنا شده باشد، نه بر ترس. ایرانی که در آن زنان و مردان برابر باشند، اندیشه‌ها آزاد باشند، هنر جرم نباشد، و خواست آزادی مجازات نشود، بلکه جشن گرفته شود. من همچنان برای این تلاش خواهم کرد که صدای شما در بروکسل شنیده شود – در کمیته حقوق بشر، در کمیته روابط خارجی، در صحن پارلمان، در سرویس اقدام خارجی اروپا، در همه جاهایی که سیاست اروپا درباره ایران تصمیم‌گیری می‌کند.
و شاید یک پیام کوچک به مردم
ایران، حتی به آن‌هایی که امروز اینجا هستند: شما تنها نیستید. شجاعت شما هر روز الهام‌بخش ماست. صدای شما اهمیت دارد و مبارزه شما برای آزادی تا درون پارلمان‌های ما طنین‌انداز است. زن، زندگی، آزادی – این پژواک دیگر خاموش نخواهد شد. این الهام‌بخش بسیاری دیگر خواهد بود که در برابر سرکوب و استبداد برخیزند. برای این از شما سپاسگزارم. و آزادی خواهد آمد – در ایران هم خواهد آمد.
هانا نویمن
۲۰ سپتامبر ۲۰۲۵
بروکسل
