شکارگاه؛ تبلور فروغ انسانیت در دل استبداد و بشارت ایران نو / البرز سلیمی

کارگردان شکارگاه در دل ستم استبداد و سلطنت پوسیده قاجار، روایتی می‌آفریند که نه تنها آیینه‌ای از گذشته است، بلکه پژواکی برای امروز ما نیز هست. او در پس سیمای تیره و فاسد پیشکار ولیعهد ـ نماد فریب، فساد و حیله‌گری نظام‌های فرسوده ـ انسان‌هایی را به تصویر می‌کشد که در لحظه‌های حساس تاریخ، با ایمان و غیرت انسانی، بر میله‌های استبداد خط بطلان می‌کشند.

عیسی، سربازی ساده، اما با روحی بزرگ، نمونه‌ای از همان انسان‌های گمنام است که در بزنگاه‌های سخت، ستون‌های پایداری ملت می‌شوند. او به پیمانی که با دل خویش و با عشق خویش بسته، خیانت نمی‌کند و نشان می‌دهد که می‌توان بر مرزهای تنگ قدرت و زر غلبه کرد و شرافت را پاس داشت.

فروغ، دختر جوان و هوشیار، با ذکاوت و رشادت، جایگاه بی‌بدیل زن ایرانی را در متن تاریخ آشکار می‌کند. او نه تماشاگر حوادث، بلکه آفریننده مسیر خویش است؛ زنی که در کنار مردان دلاور، پیکر آزادی را کامل می‌سازد.

سیمین، دختر سرهنگ، اگرچه در عشق نخستین زخمی برداشته، اما از شکست، ناامیدی نمی‌سازد. او قامت استوار رزمنده‌ای از آزادی را می‌یابد و در برابر پدر خویش می‌ایستد؛ اما این ایستادن، سرکشی کور نیست، بلکه دعوتی است به بیداری، به یادآوری تعهدی انسانی. سیمین در حقیقت حلقه‌ای است که نسل نو را با نسل پیشین پیوند می‌دهد؛ صدای فردایی است که می‌خواهد از دل دیروز برخیزد.

و سرهنگ، شخصیت محوری درامی که تراژدی و حماسه را درهم می‌آمیزد: او با آخرین فشنگ‌ها ایستادگی می‌کند. اوج انسانیت و شرافتش در آن لحظه نمایان می‌شود که رودرروی فوج مهاجمان، بی‌باک و چالاک، جان خود را به میدان می‌آورد، بی‌آنکه دست به خودکشی بزند یا از ستیز بازایستد. او حتی راه قنات را می‌بندد تا خانواده‌اش راه نجات بیابند و جانشان در امان ماند. و خود، دلاورانه به آغوش سرنوشتی می‌شتابد که اگرچه خون‌آلود است، اما بشارت روشنایی می‌دهد؛ روشنایی‌ای که از دل تاریکی‌ها زاده می‌شود و میراث شرافت را برای آیندگان به‌جا می‌گذارد.

شکارگاه به ما یادآور می‌شود که در تاریک‌ترین لحظات، نور وجدان و ایمان می‌تواند دوباره سر برآورد. این درام اگرچه از گذشته‌ای سپری‌شده سخن می‌گوید، اما رسالتش زوال‌پذیر نیست؛ زیرا در هر بزنگاه تاریخی، از نو زاده می‌شود و همچون چراغی فروزان، راه آینده را می‌نماید.

امروز نیز میهن دردکشیده ما، بیش از هر زمان، نیازمند عیسی‌هایی است که شرافت را پاس دارند؛ فروغ‌هایی که خرد و شجاعت زن ایرانی را به میدان بیاورند؛ سیمین‌هایی که عشق و ایمان را به قیام بدل کنند؛ و سرهنگ‌هایی که در لحظه بیداری، تا آخرین فشنگ از آزادی و انسانیت دفاع کنند.

شکارگاه بشارت ایران مدرنی است که بر شانه انسان‌های آزاده ساخته خواهد شد؛ ایرانی که گوهر حقیقی‌اش نه در خزانه سلطنت، که در اراده رهایی‌بخش مردمش نهفته است. این اثر زیبا و ماندگار، نه تنها یاد گذشته است، بلکه ندای آینده‌ای است که ما را به ایستادگی، شجاعت و عزت‌نفس فرامی‌خواند.

البرز سلیمی-۹ شهریور ۱۴۰۴