بیانیه‌ای خیال‌گونه، پیمان‌بخش برای امروز / البرز سلیمی
ایرانِ من، ایرانِ ما،
در افقِ نزدیکِ ده ساله‌ای که چشم بر آن می‌نهیم، دیگر سایهٔ دیکتاتوری چون سنگی سنگین بر شانه‌های مردم نخواهد بود. خامنه‌ای و هر نامِ دیگری که به پای ترس نوشته شده، همچون افسانه‌های کهن در دفتری تاریک خواهد ماند؛ اما زندگی، روشن و بی‌هراس، در خیابان‌ها، در خانه‌ها، در دانشگاه‌ها و در دلِ کارِ روزمرهٔ مردم شکوفا خواهد شد.
تصور کنید: صبحی که آسمان تهران آبی‌تر از همیشه است، آفتاب به نوازش دیوارهای شهر می‌پردازد و میدان‌ها به جشن کتاب و گفت‌وگو بدل شده‌اند. کودکانی که دیگر سیم‌خاردار نمی‌کشند بر کاغذ سفید، پرنده و درخت و دستِ یاریگر را نقاشی می‌کنند. در گوشه‌ای از شهر، مادری با آرامش نان را بر سر سفره می‌گذارد، بی‌هیچ هراسی از زنگ نیمه‌شب.
دانشگاه‌ها به آشیان اندیشه بدل شده‌اند؛ جایی که جوانان با شور، اختلاف آرا را بر سر درِ علم می‌نویسند و می‌دانند که تنوع رأی، سرمایهٔ خرد جمعی است. در روستاها، زمین‌هایی که سال‌ها تشنه مانده بودند، با کارِ آگاهانه و تقسیم عادلانهٔ آب، سبز می‌شوند؛ صدای کشاورزانی که با دست خود محصول عزت را برداشت می‌کنند، آهنگی نو برای وطن می‌سازد.
زندانیان سیاسی که روزگاری نامشان زخمی بر دل جامعه بود، امروز در آغوش مردم قرار گرفته‌اند. زندان‌های ترس به موزه‌هایی بدل شده‌اند که نسل‌های آینده از آن یاد می‌گیرند چگونه به زندگی احترام گذارند. در همان موزه‌ها، گل‌هایی کاشته‌اند تا هر گام بازدیدکننده یادآور شود: «بهترین انتقام از ظلم، زندگی خرم است.»
میدان‌ها و کوچه‌ها سرشار از موسیقی و گفت‌وگوست. دختران و پسران، زن و مرد، دست در دست هم می‌رقصند و صدای تار و درام و نی در هم می‌آمیزد. دیگر هیچ مأموری نیست که این لذت جمعی را جرم بنامد. قدرت به‌جای تمرکز در دست یک نفر، میان مردم توزیع شده است؛ آرا سرنوشت را رقم می‌زند و قانون، پاسدار کرامت انسانی است.
اما این آینده تنها خیال نیست؛ تصویری است که از دل امروز برمی‌خیزد اگر ما اکنون آن را باور کنیم، روایتش کنیم و برایش عمل نماییم. رستاخیز امید با گام‌های کوچک همبستگی، با شبکه‌های حمایتی صنفی، با آزادی بیان، با بازسازی عدالت و با التیام روان جمعی ساخته می‌شود. هر روایت مقاومت، هر داستان رهایی، هر دست یاری، سنگ بنای این فردای بی‌هراس است.
بدانید که پایان هراس، پایان ماجرا نیست؛ آغاز تاریخی است که ما با هم می‌نویسیم؛ تاریخی که در آن انسان‌ها را به‌خاطر اندیشه‌شان نخواهند بست و زندگی، محور سیاست خواهد بود .
به امید فردایی روشن
البرز سلیمی
۱۸ اوت ۲۰۲۵
