یادداشت مطهره گونه‌ای پس از آزادی از زندان اوین
من، تنها يكى از ۱۵نفر بند زنان منحوس ٢٠٩ وزارت اطلاعات بودم كه از مرگ بازگشتم... مدام اين جمله را در ذهنم تكرار می‌كنم:
آنها مى‌خواستند ما زير آوار جنگ دفن شويم...
شر جهنم جور و جنگ و جنون از خاک پاک ايران جانمان دور باد
و سلام
از ديگر زندانيان زن ٢٠٩ پرسيده بوديد.
ما را كه حسب برنامه‌ريزى‌شان قرار نبود زنده بمانيم و حتی موقع انفجارها درهاى سلول را خودمان شكستيم و پاسيارها دستور گرفته بودند كه درهاى انفرادى‌ها و سلول‌ها را باز نكنند، پس از بمباران اوين، به قرنطينه قرچک منتقل كردند و پس از دو روز به خانه‌ى امن وزارت اطلاعات در ناكجا آباد فرستادند.
به علت امحاى پرونده، نام من تا پنج روز حتی در ليست بازداشتی‌هاى وزارت نبود و خانواده‌ام دست به دامان غسالخانه‌ها و سردخانه‌ها شده بودند.
اسامى ۱۴ زن دیگر ٢٠٩ (تا ۴ تير، پیش از انتقال به خانه امن اطلاعات) :
دنیا حسینی، ارغوان فلاحی، پرستو هاشمی (مبتلا به سرطان)، دنیا کمالی، رها ناظر، مینا (سالمند و نیازمند رسیدگی جدی)، لیدا (زندانی کلیمی)، شیده، شیدا و نوشین (هر سه بهایی)، سیسیل، زینب (زندانی عراقی، ترکی)، رودابه (زهرا)، تکتم.
نحوه بازداشت من توامان با خشونت بى‌سابقه و تمام‌عيار بود و تنها جرممان اين بود كه به نداشتن حكم قضايى مبنی بر ورود، بازداشت و تفتيش اعتراض كرديم:
دست راست من از ناحيه آرنج، حين بازداشت دچار شكستگی شد و در
بيمارستان قمربنی‌هاشم، وابسته به
وزارت، گچ و آتل بستند و در خانه امن بدون نظارت پزشک متخصص درآوردند.
نيمى از انگشتانم دچار خواب‌رفتگی شدند و مبتلا به محدوديت حركتی از
همان ناحيه هستم.
چهارشنبه مورخ ۲۸ خرداد، یعنی چهار روز پس از بازداشت با پدر و مادرم تماس گرفتم و متوجه شدم که به شدت متحمل ضرب و شتم، خاصه از ناحیه صورت توسط مأموران امنیتی شده‌اند که با مراجعه به پزشکی قانونی طول درمان گرفته‌اند…
مأموران وزارت اطلاعات، در حين
بازداشت، از سلاح گرم در داخل خانه و زير سقف بسته استفاده كردند كه سه گلوله به ديوار كنار من شليک شد و هنوز پوکه‌هايش موجود است...
وزارت اطلاعات، بدون هیچ قرار بازداشتی، ۳۴ روز مرا ربوده بود و حتی هنگام آزادی مرا با چشم‌بند در خیابان مقابل متروی شهرک محلاتی پیاده کردند.
