نرگس محمدی: بیایید پناهِ هم باشیم

خانه را ترک کردم.

این خانه به رها شدن‌ها عادت دارد؛ گاه برای رفتن به زندان، گاه برای مهاجرت، و حالا برای فرار از جنگ.

چه غم‌انگیز است، خانه‌ام هر بار رفتنِ ساکنانش را به نظاره می‌نشیند. گمان می‌کردم سخت‌ترین درد این خانه، لحظه‌ی رفتن علی و کیانا بوده‌است؛ رفتنِ صدای خنده‌ها و دویدن‌ها و شادی‌های کودکانه‌ای که هنوز همسایه‌ها از آن یاد می‌کنند.

چه سخت روزگاری‌ست که سخت‌ترها و دردناک‌ترها، بیش از پیش انتظارمان را می‌کشند.

وقتی چشمم را برای آخرین‌بار به اتاق تمیزشده‌ام انداختم و در را پشت سرم بستم، احساس کردم این‌بار دل‌شکسته‌تریم؛ این‌بار رها کردن سخت‌تر است. برای جنگ است.

به امید دیدار دوباره.

می‌دانم میلیون‌ها هم‌وطن‌مان برای فرار از جنگ، کشته‌شدن، وحشت و ترس، خانه‌هایشان را رها می‌کنند و به دلیل نبودنِ پناهگاه در شهرهایشان، به سایر شهرها پناه می‌برند.

بیایید پناهِ هم باشیم.

۲۷ خرداد ۱۴۰۴
نرگس محمدی