پیام دوم به همکاران شریف و مبارز، رانندگان بیدار جاده‌های ایران
پیام دوم البرز سلیمی
به همکاران شریف و مبارز، نیروهای محرکه‌ی این سرزمین؛ رانندگان بیدار جاده‌های ایران
درود بر شما که شیشه‌ی عمر این نظم پوسیده را در دست‌های توانا و چشم‌های بیدار خود لرزانده‌اید.
درود بر شما که کامیون را متوقف کردید، اما چرخ تاریخ را به‌پیش راندید.
این روزها، نفس رژیم به شماره افتاده؛ و آن‌که صدایش را از گلوی سخنگوی دولت پزشکیان بیرون می‌فرستد، به‌خوبی می‌داند که با شما نمی‌توان از در وعده و فریب وارد شد. آخرین تلاش‌هایشان برای تثبیت مشروط بهای سوخت، و دوگانه‌سازی مکارانه‌ی «رضایت برخی، حذف برخی دیگر»، تنها آخرین حرکات شطرنج‌بازی است که مات‌شدنش را با چشمان وحشت‌زده نظاره می‌کند.
ما، کامیون‌داران، تنها یک صنف نیستیم. ما حاملان بیداری هستیم؛ ما آن علاالدینی هستیم که در دل خویش، نیروی سازنده‌ای خوابیده را به آغوش تاریخ بازمی‌گرداند. ما خود چراغ جادوی جامعه‌ایم، و نیروی خفته، آن «غول»ی که نه ویرانگر بلکه آبادگر است، از درون ما زاده می‌شود.
ما باربر نیستیم؛ ما بارآوران شعور اجتماعی، ستون‌فقرات اقتصاد، و واسطه‌های صدایی هستیم که سال‌ها خفه شده بود.
اکنون، با حضور ما در بیش از ۱۶۰ شهر، اعتصاب به مرزهای تازه‌ای پا گذاشته است. رسانه‌های آزاد صدای ما را بازتاب داده‌اند، و افکار عمومی در ایران و جهان چشم به ما دوخته است.
اما همزمان، دستگاه سرکوب نیز ساکت ننشسته. تهدید، بازداشت، احضار، توقیف ماشین، قطع بیمه، فشار بر خانواده‌ها، و پخش شایعه با هدف ایجاد تفرقه، تنها بخشی از کارزار آنان برای شکستن ماست. ما اما، آموخته‌ایم چگونه از جاده‌ی بیمناک تهدید بگریزیم، بی‌آنکه از جاده‌ی خطر اجتماعی عقب‌نشینی کنیم.
ما این‌گونه پاسخ داده‌ایم:
• کامیون‌های خاموش در جاده، بلندترین فریاد ماست.
• شبکه‌های درونی، همان نبض زنده‌ای است که سانسور نمی‌تواند کور کند.
• اتحاد، پاسخ ما به تفرقه‌افکنی است.
• و حضور همزمان ما در خیابان و رسانه، حلقه‌ی محاصره بر دروغ را تنگ می‌کند.
ما هیچ‌گاه تنها نبودیم. همکاران ما در تبعید، در آلمان، ترکیه، هلند، کانادا، در کنار ما ایستاده‌اند. صدای ما، صدای ملتی است که می‌خواهد بایستد، نه در برابر نرخ سوخت، بلکه در برابر تحقیر تاریخی.
همکاران شریف و مبارز!
اعتصاب ما هنوز به اوج خود نرسیده. اما اکنون آتش در خشت افتاده. ما شیشه‌ی عمر رژیم را لرزانده‌ایم.
این لحظه، لحظه‌ی عبور از «صنف» به «صف» است. صفی از همه‌ی ما که می‌خواهیم کرامت را پس بگیریم.
در تداوم هر اعتصاب و در فرازهای تازه‌ی آن، همکاران و جوانان چالاکی، دست در دست سالخوردگان سرد و گرم چشیده و مجرب نسل من، راه‌های تازه‌ای را در تعامل با کشاورزان عزیز برمی‌گزینند تا این مسیر دشوار با سربلندی و آبرومندی به بار بنشیند و میوه‌ی آزادی و نجات ملی را به کام هم‌میهنان شیرین سازد.
باور کنید: کامیون‌هایی که امروز خاموش‌اند، فردا پرچم‌دار بیداری خواهند بود.
با احترام و امید
البرز سلیمی – همکارتان از کلن
۹ خرداد ۱۴۰۴
