گلرخ ایرایی از زندان اوین: تا آزادی ویدا ربانی عزیزم

و تمامی آنانی که اگرچه قلم های شان را به کین شکستند؛ اما بر سر پیمان خویش بماندند و همچنان صدای بی صدایانند.

میرزا جهانگیر خان صور اسرافیل، روزنامه‌نگار دوره مشروطه، بعد از به توپ بستن مجلس به همراه جمعی از افراد پیشروی زمان خود بازداشت، شکنجه و در مقابل شاه قاجار به قتل رسید.

حاکمان با هر آنکه در پی روشنگری باشد در تضاد و تخاصم هستند و هر قلم فرسایی را به مثابه‌ی دشمن خویش می‌بینند.

در دوره‌ی پهلویِ پدر و پسر نیز به کرات قلم‌ها شکسته شد و روزنامه‌ها و دفاتر احزاب تعطیل شدند و دانشگاه‌ها به خون کشیده شدند و هر آنکه زبانی سرخ داشت، سرِ سبزش بر باد رفت.

بعد از سرنگونی دیکتاتوری پهلوی، حزب‌اللهی‌ها از آغاز با حذف تمامی احزابِ غیر هم‌سو با خود و افرادی که در تضادِ سیاسی و ایدئولوژیک با خود می‌دید، بر صندلی کثیف قدرت تکیه زدند.

جمهوری اسلامی در میان خون و دنائت آنان متولد شد.

احزاب را تعطیل اعلام کردند و افراد مخالف را به چوبه‌های دار و جوخه‌های آتش سپردند.

با آغاز انقلاب فرهنگی ترکه‌ی ارتجاع بر پیکر جامعه نشست. دانشگاه‌ها تعطیل شدند.

شعبان‌بی‌مخ‌های تازه‌مسلمان، کراوات از یقه دَراندند و با یقه‌هایی چرک از فرط ایمان به کلاس‌های درس، به کتاب فروشی‌ها، به دفاتر روزنامه‌ها و دست‌فروشانی که ادب و شعور را بر معابر بساط کرده بودند تاختند و دریدند و شکستند و پاره کردند و کشتند و بساط ارتجاع را گشودند.

انقلابی که با خون‌های بسیار به پایانِ یک دیکتاتور ختم شد، آغازی شد بر دیکتاتورهای بعدی تا سلسله‌ی استبداد که قرن‌ها قدمت داشت همچنان استمرار یابد.

هر روز که می‌گذرد حلقه‌ی کثیفِ استبداد تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود.

قلم‌ها شکسته می‌شوند همچنان و به بند کشیده می‌شود هر آنکه سودایی در سر دارد برای بهتر زیستن.

در روز جهانی آزادی مطبوعات، روزنامه‌نگاران بسیاری در زندانند، بسیاری زیر احکام ظالمانه و یا تازه از بند رها شده‌اند و بسیارانی نیز وادار به ترک وطن شده‌اند.

تا آزادیِ روزنامه‌نگارانِ در بند، ویدا ربانی، شیرین سعیدی، روح‌الله نخعی و بسیاری دیگر که اگر نامشان در خاطر نماند، تلخیِ ایامشان بر تارکِ یاد نقش بسته است.

گلرخ ایرایی
اردیبهشت ۱۴۰۳
زندان اوین

اینستاگرام گلرخ ایرایی