نافرمانی مدنی را گسترش دهیم / عبدالله ناصری

قانون جدید حجاب و عفاف که قطعا مبتذل‌ترین قوانین مجالس رهبری و به عبارتی “شر مطلق” است، در جهت حفظ یکی از “خطوط قرمز” رهبر اعلام شد. ابتدا از پشت پرده آن بگویم که آقای “بیژن نوباوه” طراح و پیگیر اصلی این قانون از دست این خروجی مبتذل، خشمگین است و باور دارد قانون اولیه که مختصر و قابل درک بود توسط آقای قالیباف و تیم‌اش به کلی تغییر کرده است.

فارغ از مفاد این قانون ضد انسانی و هر تلطیفی در آن، اکنون فرصت مناسبی برای زن و مرد انقلابی “زن، زندگی، آزادی” است که خیابان را دوباره به دست گرفته و بی‌خشونت، حقوق آزادی پوشش که عطای بی منت خداوندگار به مخلوق‌اش است را فریاد کند. به نظر نگارنده کم نیستند کنشگران مخالف “حجاب موهوم اجباری” که این فرصت را برای امحای “خط قرمز وهمی” ولی متوهم مناسب می‌دانند.

اصلا مهم نیست این “مفصل نامه” تراوش ذهن قالیباف باشد یا “مختصرنامه”ی مدعای نوباوه. پوشش و حجاب زن، امر عرفی و اختیاری است. اندیشه‌ورزان خردمندی که برای بیان ابتذال قانون حجاب قلم می‌زنند بهتر است که زنان و دختران شریف ایران را به اجرا نکردن و مقاومت در برابر قانون مذکور بخوانند. مخالفان جمهوری اسلامی، فریاد خود را در انقلاب “مهسا” جمع کرده و به درستی باور دارند بهترین راه برای رسیدن به حکومت دموکراتیک سکولار و فراغت از شر حکومت دینی، همراهی با انقلاب مهسا است.

به عنوان یک تاریخ خوانده‌ی تحلیلگر، و با توجه به شرایط بسیار لغزنده‌ی حکومت و ترس و لرز شدیدی که رئیس حکومت را در آغوش گرفته باید وسعت “نافرمانی مدنی” را گسترش داد. نافرمانی با تمرکز بر نفی حجاب اجباری. به عنوان یک تحریم‌کننده‌ی انتخابات، هیچ توقعی منطقا از دولت چهاردهم و رئیس سلیم خلیق صدیق آن ندارم، مگر فریاد مظلومی را پژواک شده‌ام ولی باور دارم هر چند کم‌رنگ، فرصت “دوگانه‌گی حکومت” پیش آمده و این به نفع اکثریت ملت است.

تلگرام کلمه
@kaleme