در سوگ سعید میرهادی

‏”جایی که میمیرم، آنجا غربتگاه من است”‏

درگذشت دوست عزیزمان سعید میرهادی نویسنده و شاعر برجسته ای که با خلق آثار لطیف و ‏پرمغز به آلمانی مرزهای ملی شعر و ادب را درنوردید، ما را در غم و اندوه بیکران فروبرد. سعید در ‏‏۲۷ ماه مه ۱۹۴۷ در تهران به دنیا آمد و در سال ۱۹۶۵ برای تحصیل به آلمان آمد. از همان آغاز ‏به فعالیت سیاسی در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی پرداخت، به جرگه فعالان سیاسی آزادیخواه و ‏دموکرات پیوست و بعدها به عنوان یکی از اعضای هیئت دبیران این سازمان انتخاب گردید.

سعید میرهادی پیش از انقلاب ۵۷ بشدت به خمینی و یارانش انتقاد داشت. پس از انقلاب برای ‏مدت کوتاهی به ایران بازگشت اما مشاهداتش در آنجا او را از آینده میهن نومید و نگران کرد. سعید ‏پس از بازگشت به آلمان به نوشتن اشعار و نثرهای کوتاه ولی مملو از احساس در مورد ایران ‏پرداخت. او در کنار کتابهای شعر و کتاب کودکان به نوشتن آثار منقدانه پرداخت. او با نوشتن آثاری ‏مانند “دست دراز ملایان”، “زندگی در آلمان” و “من واسلام” در میان قلم بدستان و روشنفکران ‏آلمانی شناخته شد بطوری که او را به عنوان اولین غیرآلمانی از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ به ریاست ‏انجمن قلم آلمان (‏PEN‏) انتخاب کردند.‏

نوشته های او حاکی از دوپارگی درونی یک تبعیدی است. گرچه او قلبش همیشه برای ایران می تپید ‏اما آلمانی را به عنوان خانه زبانی اش برگزیده بود. جمله او “زبانی که من با آن تنفس میکنم، آلمانی ‏است” رابطه اش را با این زبان نشان میدهد. او همواره به مبارزات اجتماعی خود ادامه داد: مبارزه ‏او برای نویسندگان آزاده تحت تعقیب کشورشان او را در سال ۱۹۹۷ به دریافت مدال هرمان- کستن ‏مفتخر کرد. او برای تلاش ادبی اش نیز جوائز متعددی دریافت کرد. در سال ۱۹۸۶ جائزه حمایت ‏ملی ادبیات شهر مونیخ را دریافت کرد، سال ۱۹۹۲ جائزه سیویس هورفرنک، سال ۱۹۹۶ جائره ‏‏”ادبیات در تبعید” شهر هایدلبرگ، ۱۹۹۷ بورس ویلا آورا از لس آنجلس، سال ۲۰۰۲ جائزه آدلبرت ‏‏– کامیسو، سال ۲۰۰۶ مدال گوته، سال ۲۰۱۰ جائزه ادبی انجمن آزاد نویسندگان آلمان، ۲۰۱۴ ‏نشان شایستگی جمهوری فدرال آلمان (‏Verdienstkreuz am Bande‏) یکی از بالاترین نشان های ‏این کشور و سال ۲۰۱۶ جایزه “روکرت” از شورای شهر شواینفورت. وی تا روزهای آخر زندگی نیز ‏فعال بود و با ناشر کتابهایش برنامه های مفصلی ریخته بود.‏

سعید انسانی آزاده و متفکر بود. فعالیت او برای تحقق حقوق انسانی چه در دوران فعالیت ‏دانشجویی و چه پس از آن بسیار جدی و صمیمانه بود. نوشته هایش مملو از نقد نظام تمامیت ‏خواه جمهوری اسلامی و محکوم دانستن اسلام ایدئولوژیک و دیکتاتوری است. آثار او بر نسل های ‏آینده اثرگذار خواهد بود. او برای همیشه در قلب ما جای خواهد داشت. ما درگذشت او را به ‏خانواده میرهادی و دوستان و آشنایانش تسلیت میگوئیم. ‏

امضاها: ‏

عباس آقایی، داریوش احمدی، ادیت ارشاد، اردوان ارشاد، بهروز اسدی، حسین اسدی، بیژن ‏افتخاری، فرامرز افشار، کورش افطسی، مهران براتی، علی بکایی، شهلا بهاردوست، بهروز ‏بیات، داوید پارسیان، تاج الدین پورمحسن، احمد پورمندی، محمد حسین جعفری، هوشنگ ‏خوش سرور، احمد رافت، فاطمه دادوند، پرويز دستمالچى، حمید ذکایی، مرتضی رحیمی، ‏خلیل رستم‌خانی، مسعود رمضانی راد، احمد رناسی، مهدی زارع، هادی زمانی، منصور ‏سحرخیز، حسن سعیدی، عباس سلیمی، منصوره شجاعی، حمید شوکت، علی شیرازی، ‏داریوش شیروانی، منوچهر صالحی لاهیجانی، کامران صداقتی، حمید صدر، سعید صدر، فواد ‏صدقی، جعفر صدیق، احمد صدیقی، خسرو صمیمی، دخی صمیمی، هرمز صمیمی، غلام ‏عسگری، مهرداد عمادی، داود غلام آزاد، فرهاد فراست، فرهاد فرجاد، کامبیز قائم مقام، ‏محسن قائم مقام، سیاوش قائنی، سعید کاظمی، فرزانه کاظمی، عزیز کرملو، ناصر کنعانی، ‏بهمن مبشری، علیرضا محسنی، تورج مرادی، مهدی مرتضوی، محسن مسرت، خسرو ‏مسیح، حسین منتظر حقیقی، رضا مهاجر، فریبرز مهران ادیب، فرید مهران ادیب، محمود ‏مهران ادیب، همایون مهمنش، سعید میراب زاده، حسین میرجوادی، سیروس میرزایی، انور ‏میرستاری، علی ندیمی، حسن نقیبی، هومن نقی زاده، طلعت نواب، شیدان وثیق، یاسی ‏ناظمی و خانواده، رحیم همتی، امانوئل یوسفی