عفو بین‌الملل خواهان آزادی بی‌درنگ و بی‌قیدوشرط تمام زندانیان عقیدتی شده است که این سازمان در سراسر دنیا برای آزادی‌شان کارزار می‌کند؛ این زندانیان در حال حاضر، با توجه به شیوع ویروس کرونا، در معرض مخاطرات بیشتری قرار گرفته‌اند.

سائورو اسکارپلی، مدیر بخش کارزارهای عفو بین‌الملل، می‌گوید: «در حالی که ویروس ویرانگر کرونا سرتاسر دنیا را در می‌نوردد، بیم آن می‌رود که زندان‌ها به کانون‌های خطرناکی برای شیوع این ویروس تبدیل شوند. در حال حاضر، بیش از همیشه اهمیت دارد که دولت‌ها برای محافظت از همه‌ی کسانی که پشت میله‌های زندان‌ها به سر می‌برند بی‌درنگ وارد عمل شوند، و از جمله به آزادسازی همه افرادی اقدام کنند که تنها به دلیل بهره‌گیری مسالمت‌آمیز از حقوق خود به زندان افتاده‌اند.»

به گفته او، «زندانیان عقیدتی جرمی مرتکب نشده‌اند، اما در شرایطی که هرچه بیشتر مخاطره‌بار می‌شود همچنان خودسرانه در حبس نگه داشته شده‌اند. جمعیت بیش از حد ظرفیت و نبود بهداشت در بسیاری از زندان‌ها در سرتاسر دنیا مانع از آن می‌شود که زندانیان بتوانند اقدامات پیشگیرانه در مقابل این بیماری، مانند فاصله‌گیری از یک‌دیگر و شستن دست‌ها به طور مرتب، را رعایت کنند. حبس غیرمشروع زندانیان عقیدتی آن‌ها را در معرض مخاطرات بیشتری قرار داده است.»

روبن گونزالس از چهره‌های برجسته‌ای است که عفو بین‌الملل برای آزادی‌شان کارزار می‌کند؛ او یکی از اعضای اتحادیه‌های کارگری در ونزوئلا است که به دنبال اعتراضات مسالمت‌آمیز و دفاع از حقوق کارگران شاغل در یک شرکت معدنکاری متعلق به دولت، در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۸ خودسرانه دستگیر شد. روبن گونزالس به اتهام حمله به یک افسر پلیس، به ۵ سال و ۹ ماه حبس محکوم شد.

نسرین ستوده، وکیل حقوق بشری ایرانی، از دیگر زندانیان عقیدتی است. او ۱۳ ژوئن ۲۰۱۸ بازداشت شده و به دنبال دو محاکمه به شدت ناعادلانه، به ۳۸ سال و ۶ ماه حبس و تحمل ۱۴۸ ضربه شلاق محکوم شد. اتهامات او به ابراز مخالفت‌اش با قوانین حجاب اجباری، از جمله «تشویق به فساد و فحشا» و «تظاهر به گناه ... از طریق کشف حجاب در ملأ عام»، و همچنین اقدامات کنشگرانه‌اش برای مبارزه با حکم اعدام مربوط می‌شد.

امیر-اوسین کوکو از فوریه‌ی ۲۰۱۶، به دور از همسر و فرزندان‌اش، در زندان به سر می‌برد. در تاریخ ۱۲ نوامبر، یک دادگاه نظامی روسیه او و پنچ متهم دیگر (شهروندان مسلمان به نام‌های علی‌یف، وادیم سیروک، انور بکیروف، آرسن ژپاروف، و رفعت علیموف) را در رابطه با اتهامات ساختگی در خصوص اقدامات تروریستی مجرم شناخت. این متهمان، به دنبال یک محاکمه طولانی و ناعادلانه، به ۷ تا ۱۹ سال حبس محکوم شده‌اند. عفو بین‌الملل هر شش نفر را «زندانی عقیدتی» می‌داند.

عفو بین‌الملل برای آزادی حدود ۱۵۰ زندانی عقیدتی کارزار می‌کند. تعداد دقیق این افراد با توجه به زمان آزاد شدن یا درگذشت آنان در زندان تغییر می‌کند. همچنین برخی از این افراد (مانند امیر-اوسین کوکو که در بالا اشاره شد) نماینده یک گروه وسیع‌تر محسوب می‌شوند.

علاوه بر آزاد کردن زندانیان عقیدتی، عفو بین‌الملل از دولت‌ها می‌خواهد که، از جمله با کاستن از جمعیت زندان‌ها، به مقابله با گسترش بیماری همه‌گیر کرونا اقدام کنند. همچنین، مقام‌ها و مسئولان باید پرونده‌های زندانیان منتظر محاکمه و نیز زندانیان نوجوان را مورد بازبینی قرار داده، و آزادسازی زودهنگام، موقت، یا مشروط زندانیانی را که بیشتر در معرض خطرند، از جمله سالمندان و افرادی که مشکلات پزشکی دارند، مد نظر قرار دهند.

عفو بین‌الملل همچنین مصرانه از دولت‌ها می‌خواهد که برای افراد باقی مانده در زندانها خدمات بهداشتِی متناسب با نیازهایشان، مشابه با خدماتی که در سطح جامعه وجود دارد، فراهم کنند و حداکثر اقدامات ممکن برای مقابله با گسترش ابتلا به ویروس کرونا را به عمل آورند.

عفو بین‌الملل از بدو تأسیس این سازمان در سال ۱۹۶۱، برای آزادی هزاران «زندانی عقیدتی» کارزار کرده است، افرادی که به دلیل اصرار بر حفظ عقاید خود یا به خاطر هویت‌شان خودسرانه بازداشت شده و به زندان افتاده‌اند.