دیروز برای استفاده دانش‌آموزان از فضای مجازی خط و نشان کشیدیم و قانون وضع کردیم و امروز از خانواده‌ها و دانش‌آموزان می‌خواهیم ادامه تحصیل خود را در این گستره بی‌حد و مرز دنبال کنند؛ اما در نقاطی که دور از فرکانس برخورداری است چگونه می‌توان آموزش مجازی را با گوشی‌های هوشمند و خط اینترنت پرسرعت توقع داشت.

به گزارش ایرنا، در دوره شیوع ویروس جهان‌شمول کرونا حالا آنلاین بودن دانش‌آموزی که تا دیروز “گوشی ممنوع” بود حالت رقابتی و اجبار به خود گرفته است؛ هر چند این موضوع برای خانواده‌هایی صدق می‌کند که وضعیت مالی دست کم متوسطی دارند و می‌توانند برای فرزند خود گوشی تلفن همراه در این آشفته بازار گرانی و نوسان ارز فراهم کنند، اما برای خانواده‌های ضعیف و محروم جامعه این امکان ناممکن است.

سمیرم از جمله مناطق مرتفع و کوهستانی استان اصفهان است که پراکندگی زیاد روستایی و عشایری آن حتی برای آنتن‌دهی تلفن همراه در برخی نقاط مشکل‌آفرین بوده و مخابرات به اجبار آنتن‌های متعددی در نقاط مرتفع نصب کرده تا نقطه‌های کور این خطه کمتر و کمتر شوند.

نقطه‌های کوری که به گفته مدیر آموزش و پرورش سمیرم شایدآنتن بی‌تی‌اس هم داشته باشند اما خانواده‌هایی هستند که گوشی هوشمند ندارند.

محمد نادری سمیرمی، مدیر آموزش و پرورش سمیرم اظهار کرد: امروز ۴۰ درصد دانش‌آموزان ابتدایی، ۳۴ درصد محصلان متوسط اول و ۳۰ درصد فراگیران متوسطه دوم گوشی و اینترنت ندارند.

وی با بیان اینکه برخی از خانواده‌ها حتی تلویزیون هم ندارند تا از “مدرسه تلویزیونی ایران” استفاده کنند، تصریح کرد: در بعضی روستاها همچون روستای “چشمه‌خونی” در جنوب شرق سمیرم حتی از شبکه آموزش سیما هم بی‌بهره‌اند.

مدیر آموزش و پرورش سمیرم بیان کرد: فقر مالی و اقتصادی برخی خانواده‌ها بویژه در تعدادی از روستاها و خانوارهای عشایر برای خرید گوشی همراه مشکل بزرگ این مناطق است.

نادری با اشاره به اختلاف طبقاتی خانواده‌ها در موضوع آموزش مجازی، خاطرنشان کرد: امروز در آموزش و پرورش سیستم رقابتی تعریف شده تا مشخص شود کدام شهرستان در امر آموزش مجازی موفق‌تر بوده اما اشتباه بودن این سیستم با وجود محرومیت و فقر خانواده‌های زیادی در روستاها و شهرهای سمیرم از همان اول مشخص بود.

وی از فعالیت معلمان در این روزها تشکر کرد و گفت: توزیع بسته‌ آموزشی در روستاهای بدون اینترنت سمیرم هم که چندی قبل با رعایت پروتکل‌های بهداشتی انجام شد کاری زیبا و ستودنی بود.

شماری از خانواده‌ها از هر دو طبقه محروم و توانمند جامعه نیز چالش‌ها و اشکال‌هایی را به این موضوع دارند که از آن جمله می‌توان به  تغییر عادت فرزندان یا سرگرمی آنها عنوان کرد و برای خانواده‌های نیازمند و فقیر نیز اضافه شدن دغدغه‌ای دیگر به نام خرید گوشی، اینترنت، مودم یا دستگاه دیجیتال تلویزیون موضوع محوری این بحث است.

بعد از اینکه چند سال قبل سیستم دیجیتال تلویزیون در سمیرم نصب و راه‌اندازی شد، تلویزیون‌های رنگی قدیمی فقط قادر به دریافت شبکه‌های ۳، استانی و یک آن هم به شکلی کم وضوح هستند و با خرید دستگاه دیجیتال یا همان ستاپ‌باکس می‌توانند سایر شبکه‌های سیما را دریافت کنند.

کارشناس مشاور خانواده و روانشناس در این رابطه چند نکته را یادآور شده و گفت: زمانی که فضای مجازی به‌عنوان ابزارآموزشی در وزارت آموزش و پرورش مطرح می‌شود چند موضوع مهم در مواقع بحرانی همچون کرونا را باید توجه کرد.

رضیه پیرمرادیان با بیان اینکه زمانی این فضا معنادار است که امکان استفاده از آن برای همه مخاطبان و جامعه هدف مقدور باشد، خاطرنشان کرد: در غیر این صورت این مساله می‌تواند تبدیل به دغدغه شود و بار مالی و فشار روانی بر خانواده‌ها وارد کند.

به گفته وی تحمیل بار مالی برای تامین ابزار دریافت محتوای آموزشی یک نکته است و موضوع دیگر محصلانی در شهر، روستا و حتی عشایر هستند که حتی تلویزیون هم در خانه ندارندکه بتوانند از برنامه‌های آموزشی آن بهره ببرند.

کارشناس خانواده و مشاور تحصیلی ادامه داد: وابستگی فراگیران کم سن و سال به گوشی تلفن همراه و شبکه‌های مجازی همچنین آنلاین بودن مداوم آسیب‌زا بوده و چه بسا کودکانی که از ناآگاهی والدین خود سوءاستفاده کنند و درگیر روابط ناسالم در این سن و زمان حساس شوند.

پیرمرادیان معتقد است، نداشتن برنامه مناسب برای انتقال محتوا باعث سردرگمی و کلافه شدن هر دو طرف یعنی معلم و محصل می‌شود، چرا که در همین زمان کوتاه شیوع ویروس کرونا، هر دو ۳ برنامه برای انتقال محتوا تجربه کرده‌اند.

وی توجه صرف به انتقال محتوا بدون توجه به فراگیری مهارت در دانش‌آموزان را نکته مهم دیگر در این میان دانست و افزود: بهتر بود نظر و دیدگاه معلمان برای طراحی سامانه آموزشی و روش کار آن پرسیده شده و اعمال می‌شد.

مشاور و کارشناس مسائل تعلیم و تربیت سمیرم ادامه داد: استفاده نکردن از امکانات آموزش وپرورش مانند “سامانه همگام” و بروز رسانی همان سامانه، منوها و محتوای آن می‌توانست جلوی هزینه کردن برای تعریف سامانه‌ها و برنامه‌های دیگر را بگیرد و نیازی به سرمایه‌گذاری برای سامانه‌ای دیگر هم نباشد.

پیرمرادیان با تاکید بر در نظر گرفتن توان هر دانش‌آموز و قدرت یادگیری و آموزش او گفت: بی‌توجهی به تفاوت‌های فردی در فضای مجازی و نادیده گرفتن این تفاوت‌ها و حتی سطح سواد و آگاهی پدر و مادر فراگیران نیز در استفاده از این سامانه‌های آموزشی برخط می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

وی تصریح کرد: برخی خانواده‌ها چند دانش‌آموز دارند و امکان فراهم کردن چند گوشی یا دو دستگاه تلویزیون برای آنها ممکن نیست؛ ضمن اینکه در این روزهای کرونایی سایر اعضای خانواده نیز تمایل به تماشای تلویزیون دارند بنابراین همه این مشکلات در کنار هم باید دیده شوند.

حالا و با وجود به راه افتادن سامانه” شاد” که قرار است خلاء درس خواندن حضوری در این روزها و ماه‌های ویروسی را با درس و مشق‌های مجازی پر کند به نظر می‌رسد، باید سامانه‌ای دیگر برای خانواده‌هایی که از این امکانات و تجهیزات الکترونیکی بی‌بهره‌اند تعریف شود، تا دست‌کم تا پایان فصل نامعلوم کرونا بتوان برای آنها هم کاری کرد از سامانه شاد به شادی و خرسندی بهره گرفت.

شهرستان سمیرم در ۱۶۰ کیلومتری جنوب اصفهان دارای ۱۶۹ مدرسه، نزدیک به ۱۰ هزار دانش‌آموز، یکهزار و ۲۲۰ آموزگار و فعال فرهنگی و۸۰۰ بازنشسته نظام تعلیم و تربیت است.

این شهرستان دارای ۱۵۰ روستا و آبادی، ۶ شهر و چهار بخش مرکزی، پادنا، وردشت و پادنای بزرگ و همچنین حدود ۵ هزار خانوار عشایری است که در فصل بهار به این خطه ییلاقی کوچ می کنند.