برپایۀ آنچه در این کتاب می‌خوانید، در کمابیش ۶۰ سال ‏گذشته دگرگونی‌های چشمگیری در ساختار و آمیزۀ طبقاتی جامعۀ ‏ایران و کل جهان پدید آمده است. برای نمونه، اکنون دیگر ‏چیزی به نام طبقۀ دهقان در ایران و شاید در بیشتر کشورهای ‏جهان وجود ندارد. طبقۀ کارگر صنعتی با همۀ نقشی که در ‏تولید اقتصادی و زندگی اجتماعی دارد، دیگر نقش و جایگاه ‏چیره را در جمعیت ایران ندارد و این نقش هم پیوسته رو به ‏کمرنگ شدن دارد. دربرابر آن، طبقه‌ای به نام «طبقۀ میانۀ ‏نوین» با ویژگی‌هایی که در این کتاب آمده است، هم در ‏سازمان اجتماعی تولید و هم در کل جامعه درحال رشد است و ‏در آیندۀ جامعه نقشی تعیین کننده دارد.

برخلاف آنچه در ‏گذشته گفته می‌شد که در ایران «چیزی به نام بورژوازی ملی ‏وجود ندارد»، اما این طبقه به راستی وجود داشت و در انقلاب ‏‏۱۳۵۷ سرنگون شد. پس از انقلاب، یک گروه جمعیتی تازه به نام ‏‏«طبقۀ جدید» جایگزین بورژوازی ملی شد، بی‌آنکه ازنگر ‏طبقاتی بتوان برای خود این طبقه آینده‌ای روشن پیش‌بینی ‏کرد. اما هم‌اکنون، این گروه جمعیتی قدرت سیاسی و اقتصادی ‏کشور را دردست دارد.

در کنار این گروه جمعیتی و در فضاهای ‏تاریک ساختار آن، گروه جمعیتی دیگری به نام لومپن ‏بورژوازی زاده شد که تاکنون اثری بسیار زیانبار و ویرانگر ‏بر اقتصاد و زندگی ایرانیان داشته است.

در این کتاب ‏نویسنده بی‌آنکه بخواهد خود را گرفتار طلسم تئوری ‏پردازی‌های کهنه سازد، برپایۀ آمارهای رسمی در دسترس و ‏مدلی طبقاتی خود ، به بررسی سهم و جایگاه هر یک از ‏طبقه‌های اجتماعی کنونی ایران پرداخته است. البته این مدل، ‏برپایۀ تجربۀ جهانی و ۱۵۰ سال گفتمان طبقاتی ساخته شده ‏است.

نویسنده به هیچ روی ادعای پاسخگویی فرجامین به پرسش ‏طبقه‌های اجتماعی را ندارد. اما امیدوار است توانسته باشد ‏به بخشی از پرسش‌ها دربارۀ چیستی طبقه‌های اجتماعی پس از ‏انقلاب ۱۳۵۷ در ایران پاسخ گفته، و به پیدایش پرسش‌هایی نوتر ‏دامن زده باشد.

  ‏