حدود شش سال پیش، همزمان با شعله‌ور شدن بحران سوریه، کرد‌های این کشور به تدریج راه‌شان را از سایر مردم سوریه جدا کردند. شعار‌های متفاوتی سر دادند و پرچم‌های دیگری را برافراشتند. با خروج نیرو‌های آمریکا از سوریه، سرنوشت این شعار‌ها و پرچم‌ها در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است.

به گزارش فرارو، در روز‌های پایانی هفته گذشته، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، ناگهان خروج تمام نیرو‌های کشورش از سوریه را اعلام کرد. درباره این تصمیم، تفسیر‌ها و تحلیل‌های متعددی ارائه شده، اما اغلب این تفسیر‌ها در یک چیز مشترک هستند: بزرگ‌ترین بازنده خروج نیرو‌های آمریکا، احزاب مسلح کردی در سوریه هستند. احزابی که در طول شش سال گذشته، نوعی از خودمختاری، و حتی در مواقعی استقلال کامل از دمشق، را هم تجربه کردند.

گروه عمدتا کردی موسوم به «نیرو‌های دمکراتیک سوریه»، در واکنش به خروج نیرو‌های آمریکایی، این امر را یک «خیانت» دانست. رسانه‌های آمریکا، هم عموما، با تصمیم مناقشه‌برانگیز ترامپ مخالفت کرده و آن را به نفع رقبای واشنگتن قلمداد کرده‌اند. در این میان، برخی هم به «خیانت دوباره» واشنگتن به کرد‌ها پرداختند.

نشریه آتلانتیک، طی یادداشتی به قلم جوست هیلترمن، مدیر برنامه شمال آفریقا و خاورمیانه در اندیشکده گروه بین المللی بحران، ضمن نکوهش «خیانت دوباره واشنگتن به کردها» به وضعیت بغرنج احزاب کردی در شمال سوریه پرداخت. به نوشته هیلترمن، خروج نیرو‌های آمریکایی، کُرد‌های سوریه را حیرت‌زده کرد و آرزوی آن‌ها برای تاسیس یک منطقه خودمختار را یک‌شبه برباد داد. آن‌ها الآن باید میان دو گزینه فرار به کوهستان‌ها و انتظار بازگشت نظام سوریه به مناطق‌شان یکی را انتخاب کنند.

بنا به ادعای هیلترمن، ترس از خیانت ابرقدرت‌ها، در دی‌ان‌ای کرد‌ها وجود دارد. کرد‌ها در عراق، پس از حمله آمریکا، برای کسب امتیازاتی فشار آوردند و سرانجام توانستند یک منطقه فدرال تاسیس کنند. بار دیگر، پس از آغاز ناآرامی‌ها در سوریه در سال ۲۰۱۱، که به جنگ داخلی منتهی شد، در شمال شرق سوریه یک خلأ بوجود آمد. کرد‌ها به سرعت آن را پر کردند. زمانی که در سال ۲۰۱۴، داعش ظهور کرد، کرد‌ها در صحنه ظاهر شدند و در عراق و سوریه برای جنگ با داعش به ائتلاف آمریکا پیوستند. آن‌ها امیدوار بودند که حمایت خالصانه‌شان از آمریکا، در پایان جنگ، به حمایت واشنگتن از اهداف ملی کرد‌ها منجر شود. اما چنین اتفاقی رخ نداد.
در سال سال ۲۰۱۸، نیز اتفاق مشابهی رخ داد. در این سال ترکیه به شهر عمدتا کردنشین عفرین حمله کرد و نیرو‌های کردی «یگان‌های مدافع خلق» - شاخه سوری حزب کارگران کردستان در ترکیه - را از آنجا اخراج کرد، آمریکا تماشاگر بود. زمانی که دولت سوریه درگیر بحران داخلی شد، یگان‌های مدافع خلق در سال ۲۰۱۲ کنترل شمال سوریه را بدست گرفتند. دمشق هم که فاقد نیروی انسانی کافی بود، با این یگان‌ها مقابله نکرد.

به نوشته هیلترمن، برخلاف کرد‌های عراق که یک منطقه فدرال را اداره می‌کنند، یگان‌های مدافع خلق در سوریه، توسط ترکیه، نظام سوریه و حتی کرد‌های عراق که با دیده تردید به یگان‌های مزبور نگاه می‌کنند - احاطه شده‌اند. در تابستان گذشته، رهبران یگان‌های مدافع خلق، با دمشق گفتگو‌هایی انجام دادند، اما به دلیل اینکه فکر می‌کردند واشنگتن از آن‌ها حمایت می‌کند و نیز به دلیل عدم موافقت دمشق با درخواست این رهبران، گفتگو‌ها به شکست انجامید. اکنون، پس از خروج غیرمشروط نیرو‌های آمریکا از سوریه، اگر بار دیگر با دمشق گفتگو کنند، دولت سوریه تمایل کمتری برای امتیازدهی خواهد داشت.