شهیندخت مولاوردی حقوقدان، معاون سابق زنان و خانواده ریاست جمهوری و دستیار ویژه‌ی رییس جمهور در حقوق شهروندی، عضو جمعیت دفاع از حقوق بشر زنان و جبهه مشارکت ایران اسلامی از دولت رفت. این خبر را که شنیدم نتوانستم درباره‌ی او نگویم و ننویسم.

شهیندخت مولاوردی اصلاح طلبی اصیل و باورمند به راه و آرمان خود بود. در جامعه‌ی جنسیت زده و مورد تهاجم از سوی صاحبان قدرت و متولیان سنت، او وارد گود کار و مدیریت شد و توانست میان باورهای ارزشی و اخلاقی خود در دفاع از حقوق زنان با مسئولیت دولتی خود تناسبی برقرار سازد که هرگز شائبه‌ی کوتاه آمدن، معامله کردن، یا سکوت و توجیه قانون شکنی و نقض حقوق زنان، احساس نشد.

مولاوردی چند ویژگی را توامان داشت. هم متخصص و کارشناس در مسئولیت خود بود، هم نگاه تغییرطلب و اصلاح‌گرا جهت گره‌گشایی از کار فروبسته‌ی زنان ایران داشت، و هم ثابت قدم و مقاوم و پایدار در راه خود بود. از این رو در تمام دوران مسئولیت خود چه هنگامی که در معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری بود و چه هنگامی که در جایگاه دستیار ویژه رییس جمهور در امور حقوق شهروندی، مورد بیشترین تهاجم، حملات و تخریب از سوی دلواپسان و اقتدارگرایان قرار گرفت و حتی آن مدعیان ارزش‌ها و اخلاق! از نثار القاب جنسیتی و رکیک درباره‌ی او دریغ نکردند. مولاوردی با مداومت و پایداری اصولی خود بر باورهای حق‌مدار زنانه‌ی خود در دفاع از حقوق کودکان و دختران و زنان ایرانی خود را سپر دولت قرار داد و تحت هیچ شرایطی به اعتماد و رای مردم پشت نکرد و بر سر اصول خود با هیچ قدرت یا وسوسه‌ی صندلی ریاستی معامله و مجامله نکرد.

مولاوردی را باید تراز یک «روشنفکر تحول خواه اصیل و مدیر» دانست که در جامعه‌ی رانت زده، قدرت زده و چسبیده به مناصب و مدارج، توانست الگویی از یک دولتمرد تحول‌گرای معتقد به توسعه پایدار به نمایش بگذارد. او در دوران مدیریت خود نه به اصول خود خیانت کرد، نه به قول خود با مردم پشت کرد و نه به آنان دروغ گفت.

تهاجمات بی‌امان و پی در پی اقتدارگرایان کوچکترین خللی در باور و ایمان او به راه اصیل اصلاح‌گرایی و توسعه طلبی و تحول ساختاری در جامعه‌ی ایرانی ایجاد نکرد. او صداقت و شرافت را در پای مصلحت و توجیه و سکوت و تسلیم قربانی نکرد. مولاوردی با پایداری و ممارست، در ارتقاء آگاهی زنان ایرانی و دستیابی به حقوق پایمال شده‌شان گام‌های بلندی برداشت و با تالیف و نشر کتاب‌های وزین، نقش خود را در دوره‌ی مسئولیت خود به درستی ایفا کرد. او صرفا منتقدی در قامت یک اپوزسیون یا مخالف‌خوان نماند تا از دور با منزه طلبی خود را مصون از نقد قرار دهد بلکه در دوره‌ی مدیریت خویش نیز بر همان سبیل رفت که پیش از آن بود.

جامعه‌ی نا امید و افسرده و یا در خطر نا امیدی و در خود فرورفتگی ایران به وجود زنان و مردان سختکوش جسور و مقاومی چون مولاوردی‌ها بیش از پیش محتاج است. او نمونه و الگویی از زن پیشرو و توسعه گرای ایرانی است که ملیت، دیانت و حقوق بشر را در خود متجلی کرد. مولاوردی یک زن ایرانی اخلاقمند مدافع حقوق انسانی تک تک دختران و زنان ایرانی بود. قدر دانی ایرانیان از او و زنده یادپروین بختیارنژاد نشان از رشد و آگاهی جامعه ای است که راه بی بازگشت خویش را برای دستیابی به شاخص‌های توسعه‌ی پایدار انتخاب کرده است و دیگر به عقب باز نخواهد گشت.